เมื่อลิ้นจี่อยู่กับหอมันเสียวสบายๆ
ลิ้นจี่ที่หอ
ลิ้นจี่ใกล้หอ
ลิ้นจี่หน้าหอ
ลิ้นจี่แถวๆหอ
ลิ้นจี่อยู่ที่หอ
หมวดหมู่: คำผวน
คำผวน หมี-หอย
เห็นหมี – _เหม็น
เห็นหมีหนูมั๊ย – _หนูเหม็นมั๊ย
หมีคลำหวย – หมวยคลำ_
หอยกินหมี – _กิน_
หาหมี – _หมา
หูหมี – _หมู
ป้าท่าหมี – _ท่าหมา
หมีผัดน้ำมันหอย – _ผัดน้ำมัน_
คำผวนเกี่ยวกับ หาด
หาดเท่าถี
หาดเกลื่อนกลี๋
หาดไม่กี่บี๋
หาดขาวสะอี๋
หาดไม่ค่อยสะอี๋
หาดไม่สะอี๋
หาดสะอี๋
หาดละไม่กี่บี๋
หาดก่อนประวัติศรี
หาชะตาขี
หาดสัตว์ประหลี
หาดขำ
หาดบนกระดี๋
หาดในห้างเอสพลาหนี
หาดนวยหนี
สรรพลี้หวน วรรณกรรมคำผวน
สรรพลี้หวน
| ๏ นครยังมีเท่าผีแห่น | กว้างยาวแสนหนึ่งคืบสืบยศถา |
| เมืองห้างกวีรี๋ฮับระยับตา | พันหญ้าคาปูรากเป็นฉากบัง |
| สูงพอดีหยีหิบพอหยิบติด | ทองอังกฤษสลับสีด้วยหนีหัง |
| กำแพงมีรีหายไว้ขอดัง | เจ้าจอมวังพระราโชท้าวโคตวย |
| มีเมียรักพักตร์ฉวีดีทุกแห่ง | นั่งแถลงชมเชยเคยฉีหวย |
| เจ้าคีแหมรูปโอเมียโคตวย | ท้าวหวังรวยกอดินอยู่กินกัน |
| มีลูกชาวไว้ใยชื่อใดหย่อ | เด็กไม่ลอเกิดไว้ให้คีหัน |
| นอนเป็นทุกข์ดุกลองยิ่งคอดัน | ให้ลูกนั้นหาคู่เป็นหูรี |
| ต้องไปขอลูกสาวท้าวโบตัก | มันตั้งหลักอยู่ไกลชื่อไห่หยี |
| เป็นลูกเชื้อเนื้อนิลนางหิ้นปลี๋ | เมืองห้างชีปกครองทั้งสองคน |
| ๏ หยิบกระดาษดินสอมาจอดับ | เขียนแล้วพับอ่านดีครบสี่หน |
| ให้เสนีมีหือถือนิพนธ์ | เด็กหนึ่งคนก้มพักตร์มาดักรอ |
| จึงตรัสใช้เสนีให้คลีหาน | สูรีบผ่านบ่ายพักตร์เถอะดักยอ |
| ผมเป็นโรคเหน็ดเหนื่อยหัวเดือยปลอ | รักษาพอมาคลายกินหายควี |
| แต่นายใช้จำกัดดัดไม่ขอ | ถึงเด็กลอก็ต้องไปถึงไหหยี |
| รับสาโรโคตวยพวยทันที | จากบุรีเร็วพลันดันไม่รอ |
| เข้าป่าแกแลทั่วกลัวผีเห็น | เดินเย็นๆตัดตรงเข้าดงหลอ |
| พบสระศรีบัวชุกดุกขึ้นออ | เด็ดสองลอดมกลิ่นหอมหินดี |
| ชะนีหงส์ลงดินลงกินน้ำ | เดินมุ่งตามเห็นรอยหอยกับหมี |
| พบเบื้องอ่างถางใหญ่ไหของคี | ใครมาตีแตกสะเก็ดเหมือนเด็ดยอ |
| เที่ยวจรดลยนเค็ดไม่เสร็จเรื่อง | ใกล้ถึงเมืองหิวจี้ไม่มีหอ |
| อดข้าวน้ำสามวันดันทั้งวอ | บอบเสียพอตัวกูเรื่องหูรี |
| พบดอกตอกอดำจำต้องเด็ด | ยีให้เหม็ดเกลี้ยงวาวเหมือนหาวสี |
| บรรลุถึงเขตทางเมืองห้างชี | เจ้าธานีหัวด่างเป็นสางคลอ |
| กำแพงก่อต่อด้านทหารเฝ้า | เสียงคนฉาวเข้าไปถึงไดหลอ |
| พวกเสนาเซ็กเซ็กเด็กมารอ | มายืนออถามดูแล้วหูดี |
| เราจากไกลไฉแข็งเก่งนักหนา | ถือสาราจะเข้าไปให้ไหหยี |
| ท้าวโบตักจอมวังยังพอดี | เจ้าหิ้นปลีคีหันหรือฉันใด |
| นายข้อดีว่าอยู่เปิดตูแอด | ตาดเกือบแขดเสียงเบียดเรียดไม่ไหว |
| นายดักหยอรายงานแล้วผ่านไป | เห็นข้อไรนั่งกันกับภรรยา |
| ค่อยคอด้อมน้อมกายถวายสาส์น | คลีถึงหานวันนี้ดีเข้าหา |
| เนตรยลเค็ดเสร็จสรรพรับสารา | ในวาจาโคตวยรักด้วยกัน |
| ได้จากเมืองห้างกวีเจ้าคีแหม | มาพูดแย้มบุตรีไปดีหัน |
| ให้ใดหยอขอดูเป็นคู่กัน | โบตักนั้นหิ้นปลีพลอยดีใจ |
| เรียกลูกสาวขาวเด็ดเหมือนเห็ดยาง | พิศพางค์รัศมีราศีไห |
| ผู้ใดยลทุกเค็ดมีเม็ดใน | พอเติบใหญ่เป็นทุกข์เพราะหุกลี |
| ได้ฟังพ่อถอดอกเดินออกหา | นั่งวันทาลกลกน้ำหกสี |
| เรียกลูกมาเป็นไฉนเรื่องไหคี | ให้ลูกนี้เข้าใจเพราะใดคอ |
| เจ้าฟังพ่อยอดกจะยกเรื่อง | อย่าคอเดืองเล่าไปเรื่องใดหยอ |
| พ่อจะยกหกเท็จเรื่องเด็ดยอ | เด็กไม่ลอข้ามแดนมุ่งแม่นมา |
| ท้าวโคตวยเป็นพ่อมาขอเด็ก | ถึงตัวเล็กก็พอดีไม่สีหา |
| นี่ตัวพ่อคอดันลั่นวาจา | ตัวเจ้าอย่าขอดัดได้นัดงาน |
| สุดแต่พ่อคลอดำทำไฉน | กีจิ้มใหกับข้าวของคาวหวาน |
| หนึ่งตักข้าวคลีหุกคลุกน้ำตาล | สำหรับงานเลี้ยงคนทุกดนคอ |
| แล้วหูหมีฉีหีกฉีกให้เล็ก | ไว้จอเด็กพอดีมีทุกหอ |
| หอยกับหมียีหำยำให้พอ | ดาวให้ยอไข่เป็ดเด็ดให้ยำ |
| ลูกมะกอกดอกตอขอให้ดูด | ฉีเข้าหูดเส้นหมี่เอาสีหำ |
| แกงตังหุนพรีขี้หิกใส่หยิกตำ | ส้มกอดำเชือดตอยใส่หอยจี |
| ควายหนึ่งขาหาหมีใส่ดีหม | กวนขนมยาเหม็ดเห็ดฉูฉี |
| ต้องฆ่าไก่มัสการหานเจ้างี | ดูเดือนปีถึงวันดันคอยรอ |
| ขึ้นสิบสี่ปีเหิดเปิดโอกาส | จำอย่าพลาดแน่ประจักษ์นะดักหยอ |
| รีบไปบอกโคตวยเตรียมหวยคอ | เราดักรอทำงานการวิวาห์ |
| นายดักหยอขอลาคีหากลับ | น้อมคำนับทันทีขอบีหา |
| รีบอย่าเหม็งเด็งฉอไม่รอดา | หนึ่งพริบตาถึงวังดังเข้าวอ |
| เห็นคีแหมแย้มยั่วกับผัวรัก | นั่งเชยพักตร์นิ่มนุชแม่ดุจหลอ |
| เสนาเฝ้าเล่าเสร็จเรื่องเด็ดยอ | นางชอบพอหันไหเข้าใยดี |
| ว่าแต่งงานสิบสี่ต่อปีเหิด | ลูกที่เกิดพาไปให้ไหหยี |
| การตกเรารู้สิ้นเรื่องหิ้นปลี | ถึงวันดียกพลทุกดนคอ |
| พร้อมเจ้าบ่าวแม่พ่อที่ขอดัก | ให้ชวนชักกันไปกับใดหยอ |
| เตรียมยกพลเจ้าบ่าวดาวยอๆ | เลี้ยงให้พอบ่าวสาวหาวเหม็นคี |
| อยู่ในเขตเดือนนี้ยังปีหิด | เรื่องที่คิดไว้พลางไม่ห่างถี |
| ขอแบ่งรักพักรอการหอดี | ยกโจรีต่อดั้งคิดหวังรวย |
| ๏ จะกล่าวข้อจอโดนเที่ยวโผนผก | ขอกล่าวยกถอดอกกับคอกถวย |
| ทั้งสอดองสองนายไม่ไข้ป่วย | หวังแต่รวยเที่ยวปล้นทุกหนคี |
| พร้อมทั้งคู่อยู่ใต้ไม้หยีหำ | พอเย็นค่ำกินเหล้าแกล้มหาวสี |
| หยิบน้ำพริกมาตั้งนั่งจอดี | พอเมาจี้ขอแดงแถลงกัน |
| ว่าคืนนี้จีหีบจีบสักบ้าน | ทั่ววิหารบ้านมีแถวคีหัน |
| เมื่อกินแล้วอย่ารอนั่งคอดัน | เสกแป้งยันต์เป่าลงให้ดงคอ |
| แขวนทิศหมอนสำคัญลงยันต์เก็ด | ผ้าชีเห็ดอย่างดีใส่ผีหอ |
| หยิบปืนพกนกสับใส่ดับคอ | พอดักยอคนที่จากที่มา |
| พอถึงเมืองโบตักแล้วพักหยุด | เข้าจีหุดไฟส่องทุกห้องหา |
| ยืนกินว่านดานวอเอาทอดา | พอขึ้นตาตัวแดงรู้แหงดี |
| เป่าอาคมลมฉีเหมือนผีหูด | ลูกหลักฉูดถูกหาของทาสี |
| น่านอนแอบชั่วคราวหาวเหม็นคี | เห็นแต่คลีติดไหเข้าในวัง |
| ถึงโบตักอัปรีย์นอนทีหับ | กำลังหลับนิ้วชี้นอนหยี่หัง |
| เก็บขอยหมนจนพอยอดังๆ | เจ้าจอมวังฟอดื้นค่อยลืนตา |
| เสียงปืนลั่นทันทีนอนพีหิง | กลีบนหิ้งพอดีมือควี้หา |
| ลุกตะลึงหึงหมีเรียกธิดา | พวกโจราเข้าวังดังเอาคลอ |
| เข้าบังคับจับตัวหัวกับผี | เอาหีบคีไม่หลุดดุดเกือบหลอ |
| เก็บของใหม่ไหหมีทุบตีต่อ | ใดไม่ปอยอมตายกลัวหายตี |
| แม่หนีเห็บเจ็บจี้ยิ่งคีหัน | โกรธตัวสั่นตบหังเข้าดังผี |
| ท้าวแค้นในไลเข็ดเอาเห็ดยี | เข้าราวีรอดั่งประทังกัน |
| ฟอกับดาดหวาดหวั่นหันดังสี | ถูกหูหมีร้องฉาวเข้ากี้หัน |
| ถ้าไม่ตายย้ายเด็ดให้เหม็ดยัน | กระโดดฟันดาบกินถูกหิ้นปลี |
| ร้องอึงมี่สีเหียวปลายเตียวแขด | ถึงเต็กแหลดอยู่ไม่ติดโลหิตฉี |
| เมียม้วยดิ้นสิ้นใจพึ่งไหคี | ป่าของพีขึ้นรักต้องปักคอ |
| ฝ่ายลูกสาวไหหยีหนีเถอะพ่อ | หยุดดักรอโจรีจะขี่หอ |
| สู้ไม่ไหวพ่อก็เหนื่อยเพราะเดือยปอ | ดวนก็นอชะแรลงแก่งอม |
| พลางร้องใช้ไหหยีรีบหนีหัน | แม่เจ้านั้นเป็นผีผู้จีหอม |
| ยังคงแต่ตัวพ่อเป็นจอดอม | สู้อดออมจอดลไปจนตาย |
| กำลังรุมดุมสอเข้าทอดับ | จะจีหับไหหยีวิ่งหนีหาย |
| พาหิ้งวี่ตีหัวความกลัวตาย | ไปแอบกายบังตอใต้ยอดิน |
| พวกโจรีตีหามออกตามสาว | พอลมว่าวพัดฉีได้กลีหิ้น |
| พบแต่รอยขอยหมนหล่นกลางดิน | ยิ่งหมีหินแถวทางสาบหางนี |
| พบสักทีคีหันได้ยันเก็ด | จะยีเท็จวิ่งสูญพาหูนสี |
| เที่ยวยีแหงแดงขอเดินยอดี | จับไหหยีฟังข่าวใต้ดาวยอ |
| พ่อเป็นตายไม่รู้เพราะหูกี | ยังเห็ดยีก็ไม่เก่งเด็งจะฉอ |
| ครั้นกลีหับกลับบ้านดานแทงวอ | จากใต้ยอวีหายพากายมา |
| เป็นกุศลหนคีตามทีหัน | กระทั่งทันโยคีฤๅษีหา |
| เห็นกุฏีปลูกล่อศาลอดา | ค่อยพีหารีหูไหว้มูนิน |
| ๏ จะยกข้อโยคีฤๅษีแหม | อยู่ที่แคมกุฏีนั่งกีหิน |
| เป็นอาชีพชอบพอไม่กอดิน | รักษาศิลเข้าฌาณรังขารใย |
| เห็นสีกานารีนั่งมีหอง | เจ้าตาร้องที่นี่ใครตีไห |
| เห็นหาวสีหลีหามพ่อถามไต่ | มุ่งตาใสลีแหมาแต่ตัว |
| พ่อแม่ยายย้ายเข็ดไม่เสร็จเรื่อง | เพราะรีเหื้องจากผีคิดหนีหัว |
| อยู่ไม่ได้รูปหล่อหลบหอดัว | เลยปลีกตัวพีหามาถึงตี |
| ฟังโยคียีแหมพูดแย้มหน่อย | มีน้ำหอยนีไหตกไหลฉี |
| เอามือยีคลีห้าวหามเท่าชี | เล่ามุนีฟีหังอย่ากังวล |
| ท้าวโบตักเป็นพ่อหล่อกว่าเด็ก | ชื่อไม่เล็กมั่งมีไม่จีหน |
| ฉันไหหยีชอบพอทุกคอดน | เพื่อนทุกคนเห็นทักมาดักยอ |
| น้ำลีเหือดเลือดแท้แม่หิ้นปลี | พวกโจรีฆ่าฟันนอนดันสอ |
| แม่ถูกฆ่าพ่อถูกตีเอาดียอ | ดังในคลอกวาดเก็บน่าเจ็บใจ |
| ลูกขอพักที่นี้พอฝีหาก | ทนอดอยากสักทีตามจีไห |
| พ่อยินดีพีหาหลังคาใน | ห้องสีไหต่อดั้งที่บังกาย |
| อยู่ที่วัดหัดวิทย์สอนหิดสี | คอดีๆหัดเทศน์วิเศษหลาย |
| เรียนคาถมดมคอมีหลอดาย | พ่อสอนให้ทุกประการถึงหารวี |
| จะเหาะเหินเมฆีวิถีหาง | ถ้าว่าพลางลอยสูดขึ้นหูดถี |
| เจ้าตาบอกหมายจำนั่งหำดี | ทำฤทธีเหาะไปพันใดกอ |
| ถ้าสูงนักสักคูนีจะจีหิก | พอหายพลิกสู้ที่ธรนีหอ |
| ได้ทุกทางไม่ล่งใครด้งจอ | ถึงดาวยอตีหัวไม่กลัวใคร |
| จนย่ำดึกฝึกหัดยัดข้างเว็ด | ย้ายจนเข็ดกับฤๅษีนั่งคลีไห |
| ๏ ขอหยุดบทจดต่อเรื่องขอใด | กล่าวต่อไปโบตักทรงศักดา |
| เข้ามากอดหิ้นปลีนั่งคลีหำ | นับว่ากรรมของพี่พระยีหา |
| เคยยอดีรีหูอยู่กันมา | เจ้าลอดาแล้วน้องให้หมองนวล |
| เมื่อบุญยังดีๆปีกับไห | ยามไปไหนตัวพี่เคยชีหวน |
| ถูกถอดอกตอกตำยำยียวน | ไม่ถึงควรถึงตายแม่หายควี |
| ยกภูษีปีหิดแล้วปิดศพ | ชาติหน้าพบกันเล่าเถิดหาวสี |
| แม้นตายไปข้างหลังยังยอดี | เก็บหิ้นปลีทำศพพอจบเดือน |
| เธอไว้ทุกข์ดุกลอเป็นบ่อรัก | เฝ้ารีหักโศกีไม่หมีเหือน |
| ใกล้พอดีวิวาห์เขามาเตือน | ทอถึงเดือนบุตรโตท้าวโคตวย |
| ๏ แสดงยอตอตั้งเกิดดังขลอ | ดุกมันลอเต็มที่เรื่องคีหวย |
| นายใดหยอรอดักรักหวังรวย | พร้อมโคตวยลูกบ่าวเขาเล่ามา |
| ว่าบังเกิดฉาวเฉินเหินขาวผี | จับเห็ดยียิงปล้นเข้าค้นหา |
| ยิ่งร้อนหนักดักรอรีบพอดา | ใช้บุตราใดหยอแขบกอดิน |
| รับข้าวน้ำหามชีฉูฉีเห็ด | เนื้อใยเก็ดหายควีกีกับหิน |
| แขบไปหาอย่ารอหิ้วหม้อดิน | ใส่น้ำกินตัดทางเมืองห้างชี |
| รีบครรไลใดหลอคอเกือบหัก | บุกรีบรักร้อนใจด้วยไหหยี |
| จะแต่งงานยานเว็ดไม่เสร็จที | เกิดธุลีขอดัดน่าขัดใจ |
| ตัดทุ่งกว้างทางใหม่ป่าไทรโขก | ต้นขลีโหกหัวหมีไม้พีไห |
| ล้วนหุมยีรีหาพันหญ้าไทร | น้ำคลอใดไหลคล่ำเป็นลำธาร |
| ลงหวิดตักลักบ้างพอสางร้อน | ข้ามดีหอนหาวยีลำธีหาร |
| อัศจอขอดันเกิดบันดาล | รู้เหตุการณ์ว่าวัดไม้ดัดงอ |
| ต้นสีขาวยาวรีขางกีหุด | ยืนก้มมุดถามไถ่เรื่องใดหลอ |
| ช่างคนไทยหรือเจ็กให้เด็กกอ | ใดขึ้นปอบนกุฏขอหยุดกัน |
| ได้จากบ้านมาไกลผมใดหยอ | ถอนใจผรอพอดีฤๅษีหัน |
| นั่งเสกดินสอพองป้องเก็ดยัน | ถ้าคอดันใส่หายไว้ใช้เอง |
| นี่เจ้ามาเพียงนี้ตามครีไห | จงปราศรัยกับฤๅษีอย่ากรีเหง |
| เจ้าอย่าหกยกคำทำกรอเดง | คนกันเองเล่าพ่อได้ยอดี |
| ผมเที่ยวตามคู่หมั้นจนดันสอ | หญิงที่ขอนี่หรือชื่อไหหยี |
| ถูกโจรปล้นตกใจเอาไหคี | ผมรีบรี่ข้ามแคว้นถึงแดนลอ |
| เรื่องนารีชีหักพักในกุฏ | จะยอดุจสีไหคร่าวใดหยอ |
| เรียกพีหามานี่เอาดียอ | ด้งมันจอนั่งถ้ามาเร็วๆ |
| สาวดุ้งตื่นพอดีฤๅษีแหบ | ลุกขึ้นแขบทันทีเจ็บอีเหว |
| เอื้อมหยิบหวีสีหางอย่างม้าเร็ว | แต่งเลวๆพอเสร็จเสด็จยัง |
| ถึงมูนีหวีใหภิปรายถาม | ใครตีหามมานี่ระวีหัง |
| นี่คู่หมั้นรูปหล่อเขายอดัง | งานข้างหลังเขาจะแต่งกับแหงดี |
| เป็นคู่รักใดหยอน่าถอดอก | สาวยิ้มออกหัวฉาวหาวถีๆ |
| เล่าแต่หลังดังฟอจบพอดี | ตัวผมนี้จะพาคนเอาดลยอ |
| จะแต่งงานต้นปีมารีหับ | เกล็ดไปยับเมืองใหญ่บ้านใดหยอ |
| พ่ออย่าขัดตัดคำดำติดรอ | เด็กนั่งคลอหมีเห็นนึกเอ็นดู |
| ไม่หยุดรอพอดีฤๅษีให้ | พอกราบไหว้มุนีนั่งดีหู |
| สวัสดีตีหามตามคำครู | วันกินอยู่หอดีอย่ามีภัย |
| ทั้งกกกอปอดีอย่ามีหมอง | ให้เงินทองเกิดมีทั้งสี่ไห |
| รับเอาพรของพ่อลูกขอใด | ลุกขึ้นไปเดินตามพาหามตี |
| แล้วบีหอกออกรกยอดกหน่อย | ชมอึกอ้อยชีหำต้นดำหมี |
| กรูดฝีไหใยเค็ดชมเห็ดชี | ต้นยอดีเดือยปอลูกกอดิน |
| นนทรีย์ห่มนมหวันต้นจันทร์สัก | ไม้บ่ารักแหนหยีย่านปีหิน |
| พยอมเค็ดเหม็ดหมันลูกจันทร์อินทร์ | เต็มแผ่นดินแน่นไปหนัดใดกอ |
| ชมไปพลางย่างเค็ดพบเห็ดงอก | ถอกับดอกชมเล่นให้เด็นหอ |
| ดอกไม่ดียีเห็ดเด็ดเกือบลอ | ดอกไม่ปออย่าทุกข์เจ้าหุกลี |
| เห็นไหหยีหนีเหื่อยเดินเมื่อยเหน็ด | บุกป่าเห็ดดอกขาวเหมือนหาวสี |
| หยุดกันไปใยเป็ดถอนเห็ดยี | เอาหีบคีพอเสร็จหายเข็ดเลย |
| ระอาเอือนเหมือนไข้ไม้ตีหอก | มันแทงยอกเจ็บจี้หนามตีเหย |
| โลหิตฉีหวีห่างยกย่างเลย | สาวไม่เคยหนามตำเข้าหำดี |
| พอถึงวังยังที่ต้องรีหับ | จะขอจับโคตวยแม่หวยสี |
| เห็นลูกบ่าวดาวยอว่าออดี | หัตถ์ชูลีไหว้พ่อยอดังๆ |
| ค่อยยกย่องสรรเสริญเกิดเหินหมี | เมื่อลูกนี้อยู่ไปในวีหัง |
| หอบเงินทองของเสร็จในเว็จยัง | ของคลีหังวังทองหัวดองทอ |
| พ่อรู้ข่าวฉาวเฉินพาเหินดี | นางหิ้นปลีแม่เจ้าถูกดาวหลอ |
| ท้าวโบตักย่อยยับดับเกือบพอ | เดือยพานอยกธงเกือบปลงชนม์ |
| พ่อให้ลูกตามไปรับไหหยี | พาหับกลีวีหายไม่ไร้ผล |
| ไปแต่งงานบ้านพ่อเขาจอดน | ไม่มีคนขอดัดจะจัดการ |
| จัดกินเลี้ยงที่นี่วาวีหา | สุริยาทีเหียมเตรียมของหวาน |
| ถึงปีเหือนเดือนจอพอประมาณ | มาในงานทุกคนทั่วดนคอ |
| พวกแก่เฒ่าบาวยังนั่งดักล้อม | พรีทุกห้อมมากมีนั่งอีหอ |
| บ้างชูแว่นจุดเทียนนับเดียนวอ | เด็กมารอชีเหินเจริญพร |
| ชะยันโตโยเห็ดกันเสร็จสรรพ | เตรียมห้องหับวันดีนีกับหอน |
| หยุดรอดักลักบ้างวางไว้ก่อน | จับเป็นตอนต่อไปใดจะคลอ |
| ๏ พอค่ำดีสีหำดำทั่วจบ | ไม่หลีหบนอนในกับใดหยอ |
| เกิดฝนตกสกเส็กเด็กไม่ชอ | เด็จจะยอจีหุกนอนคลุกคลี |
| มือพีหาฟ้าแลบอยู่แปลบปลาบ | เด็กชีหาบชายฝาหลังคาสี |
| พระพายฉัดพัดพวยหวยติดคี | หันยังมีนอนทนให้ดลยอ |
| พอเสร็จสรรพหลับดีตอนผีเหย | เงียบไปเลยเข้มแข้งปลายแด็งฉอ |
| ตำนีหารจารเพิ่มเอาเดิมตอ | ดังมันยอตีหั้งเรื่องยังมี |
| ๏ ยกแม่ม่ายร้ายชื่อคนลือดัง | ยีแต่หังไม่เล็กชื่อเห็กหลี |
| เกิดตัณหากล้าพอไม่มอดี | ไหขึ้นคลีไม่มีคู่จะอยู่ครอง |
| ผัวฉันตายหายไปชื่อไคหยวย | เคยอยู่ด้วยหลายปีเฝ้าครีหอง |
| ไม่มีโรคติดต่อดายขอดอง | พอคนองเข้มขันเกิดหันคี |
| หาไม้แทงแยงเกล็ดวันเจ็ดแบก | หิบไม้แตกกล้าแข็งแคมแหงหวี |
| ทนไม่ไหวใยเข็ดไม่เม็ดยี | ขบทุกทีมากคนพอดลยอ |
| ต้องจากที่รีหูเมืองกูเกิด | พอปีเหิดแล้วอวดดีนั่งยีหอ |
| เคยผลาญมามากมายดายชอๆ | เด็กไม่ลอเคยตายมาหลายคน |
| แม้นอยู่ไปที่นี่คับคีแหบ | หาชายแอบสักทีได้ยีหน |
| รีบพีหาระเห็ดให้เค็ดยน | ตัดถนนที่ห่างยกย่างมา |
| บุกป่ารกหกพีเดินสีแหบ | ไม้ถอบแถบดีปลีกันชีหา |
| ออกทุ่งกว้างห่างดีมีชะตา | พบโจรป่ายีหายมาใต้ชวย |
| ฝ่ายโจรังหังยีออกหลีหัก | มานั่งพักคีโหกเป็นโชคสวย |
| จะได้ชมสมปองสองคอดวย | ผลอำนวยหามีถึงที่นอน |
| แม่หนูจ๋าให้พี่ขอจีหูบ | พอเห็นรูปรักจี้แม่หลีหอน |
| ชื่ออะไรถีหามถึงนามกร | จากนครเมืองแมนเจ้าแดนลอ |
| ฉันล่ำเล็กเห็กหลีจากรีหู | เป็นเมืองอยู่ไม่เก่งเด็งขี้ฉอ |
| ผัวฉันตายหลายปีดีไม่มอ | ใครดักยอกลี่หอมจะยอมตัว |
| ได้ฟังคำหำดีไม่หนีหาย | พี่อยากได้เห็กหลีเป็นผีหัว |
| เจ้าอย่ามีสีหาพี่พาตัว | ทำกลอดัวละอายมิใช่ดี |
| แม้นไม่รักวันนี้ถูกถีหุ้ง | มัดให้ยุงกัดคันยืนหันสี |
| เราเคยล้างหลายเด็กเห็กลีๆ | แหนบีๆใต้เหนือไม่เหลือใคร |
| หากท่านมีกำลังหวังดีให้ | อันตรายธุลีข้างนีไห |
| ยอมเป็นผีหนีหายไม่หน่ายไป | สาวหักใจยอมโดนให้โหรจี |
| ยิ่งชอบพอถอดอกกับคอถวย | อยู่ใต้ซวยนอนแถลงกับแหงหวี |
| พอดุกลอเป็นทุกข์เกิดหุกลี | ท้องเมฆีลมพัดกระจัดพัง |
| ใบไม้ขูดบูดรักเกือบหักแหก | เสทือนแยกธรนีทั่ววีหัง |
| อาโปในไหลสอบนหลอดัง | พวกชาววังยิกโหนเข้าโดนคลี |
| พอรุ่งรางสว่างไสเสียงไกเขา | กากระเหว่าร้องอยู่ว่าหูหยี |
| โจรทั้งสองสิ้นชีพเพราะหีบคี | ไม่สิ้นดีรอดมค่อยสมกัน |
| ๏ จะขอโปรโบตักคอยลักเบีย | ตั้งแต่เมียเป็นผีชีวีหัน |
| ยิ่งกว่าถูกครีหึนเกิดมึนมัน | สอแต่ดันค่อยเขยิบขึ้นเติบแรง |
| พอหิ้นปลีหนีหายมาตายเสีย | แต่แรกเมียไม่มีที่จะกวีแห่ง |
| ไม่มีเมียไม่สุขยอทุกแดง | จะหุงแกงไม่ได้ผลเหมือนหนคี |
| เกิดกำลังบังอาจต้องตราดปลอก | แตกขาดออกเกลี้ยงผาวอยากหาวสี |
| วันเจ็ดปลอกไม่พอย่านปอดี | หาไหคีมาประดับสำหรับครัว |
| ไว้ใส่น้ำแก้ร้อนเป็นบอนรัก | เย็นขึ้นอักแน่นจี้ยังมีหัว |
| ออกสืบถามยามเพล็ดหวังเม็ดยัว | ขาดสวนครัวหิงหยีเสียปีเดียว |
| ออกจากที่มีหันเดินคันหัว | สืบให้ทั่วคีหังนั่งคลีเหียว |
| แม่ม่ายสาวหาวสีมีคนเดียว | ไม่ข้องเกี่ยวมากมายเสียดายคอ |
| ๏ สองโมงเช้าเห็กหลีหนีถอดอก | เก็บศพซอกสองผีใต้ยีหอ |
| ออกห่างผีมีเหินแล้วเดินต่อ | เจอะดาวยอโบตักเอาหักดี |
| ร้องถีหามถามทักพี่รักหยูด | พี่สักหูดอย่าหลอกบอกเห็กหลี |
| ท้าวโบตักอักหย่อนพูดอ่อนดี | ว่าหายตีเป็นม่ายมาหลายเดือน |
| ได้ของอื่นหมื่นแสนในแดนสอ | ให้ชอบพอใจพี่ไม่หมีเหือน |
| นี่เจ้าดีไม่มอเที่ยวตอเดือน | ทิ้งบ้านเรือนหาผัวให้หัวตี |
| ฟังคำพูดหูดถีคุณพี่ถาม | เห็กหลีหามตอบพลันพูดหันสี |
| อยากหาผัวตัวหนุ่มเอาหุมดี | ฉันยังมีเรี่ยวแรงให้แดงยอ |
| ม่ายต่อม่ายย้ายเด็ดไม่เสร็จเรื่อง | นั่งปลีเหื้องไม่ให้ไปเอาใดหนอ |
| เราใช่เหรี่ยงเชี่ยงใหม่ใดคนทอ | ดาวก็ยอกลับหลังหังก็ยี |
| ไม่บัดสีดีหูเป็นคู่เคล้า | นั่งคลี้หาวกลางทางยกหางถี่ |
| รอกับดวนชวนนางกลับห้างชี | เป็นเมืองพี่ใหญ่กว้างเหมือนด้างขอ |
| ค่อยชมพลางเดินพลางป่ายางเกว็ด | ผักชีเห็ดแหนบีคนทีสอ |
| แก่นขรีหาดหนาดเหนียดเดียดเข้าซอ | ดังถึงวอพานางเข้าปรางค์นอน |
| น้ำห้อยยีสีเหงื่อติดเสื้อปราด | คลี่หมอนสาดตีหังนั่งวีหอน |
| แม่เห็กหลีหนีเหื่อยลงเมื่อยอ่อน | ท้าวเอื้อมกรจีหับไม่หลับลง |
| กลีเรื่องหุ้มดุมขาดกระดาษปะ | ปอกับดะคืนนี้ได้ปีหง |
| พลางยวนยีอีแหบล้มแนบลง | นอนเล็ดยงกอดรัดยกดัดงอ |
| เหมือนเอายางวางใส่ในกระบอก | ขบไม่ออกปล้ำกันปลายดันสอ |
| ฝ่ายเห็กหลีไม่เหนื่อยเดือยไม่นอ | เด็ดค่อยยอหยุดพักไว้สักคราว |
| ถ้าสีแหบแสบตับหลับเสียเถิด | อย่าปีเหิดแมลงหวี่จะคลี้หาว |
| เห็ดให้มอหอเด็นเป็นคราวๆ | ต่อเรื่องราวข้างท้ายแม่หายนี |
| ๏ ยกไหหยีใดหยอนอนคลอดัก | เฝ้าร่วมรักสมสองหองเป็นหนี |
| จะพาผัวไปไหว้หายแม่ยี | สิ้นชีวีโจรนั้นเอาดันฟอ |
| ยังแต่พ่อต่อดั้งคิดหวังเหวิด | กลับบ้านเกิดกลีไหชวนใดหยอ |
| ไหนว่าเจ้าเหื่อยปีเพราะดียอ | หยุดพักรอลีห้างให้สางคลาย |
| พี่จะหายามีมายีใส่ | ร้านหมอไทยแหนบีเขามีขาย |
| ถ้าแผลมีหวีหางบีบวางปราย | อย่าปล่อยไว้แช่ดองให้หองพี |
| ตั้งแต่พี่ยีเห็ดท้องเจ็ดเดือน | ไม่อีเหือนอย่าไปเลยไหหยี |
| พอประสูติดูดรอสิ้นข้อดี | ว่าลูกนี้หยีหิงเป็นหญิงชาย |
| ใกล้จะถ้วนดวนกอพอครบสิบ | กลัวยีหิบยีหังนั่งยีหาย |
| เจ็บหิดหวีสีหาวตอนเช้าบ่าย | นอนยีหายสีแหบนึกแปลบใจ |
| หมอลีแหแต่หยำประจำบ้าน | คลีบอกหานว่ามานี่วีๆไห |
| น้องเจ็บจี้หลีเหงื่อเสื้อเปียกใน | ทนไม่ไหวสีแหบแขบให้มา |
| ฝ่ายเจ้าผัวใดหยอใช้หมอดัด | ช่วยปีหัดสักทีพอชีหา |
| แพทย์ใกล้ไกลไหคีรีบรี่มา | เข้าฟีหาคลีหำขยำลอง |
| พอยามดีบีหายเกือบได้การ | พวกแม่ทานหำดีนั่งมีหอง |
| ลมกำมัดดัดพอเห็นคลอดอง | น้ำหนีหองตีหามคลอดตามกัน |
| บริสุทธิ์บุตรีแม่คลีหือ | ตัดสายดือพอดีล้างสีหัน |
| ถ้าหอเด็นเป็นชายได้สอดัน | ช่วยปล้ำกันป้อนยาน้ำหาที |
| ทาขมิ้นหิ้นหวีสีตามไห | ปล้ำฟืนไฟให้ผิงพวกหิงหยี |
| นอนปีเหิดเกิดง่ายเหมือนหายควี | ทำไม่ชี้หนีเห็ดอยู่เจ็ดวัน |
| กอดบุตรีหวีเหียงนอนเคียงข้าง | เฝ้าลีห้างชีหมให้ดมถัน |
| ได้ห้าปีสีเห็ดเหม็ดนึกยัน | ตั้งชื่อพลันลูกสาวแม่หาวคี |
| ฝ่ายเจ้าพ่อยอดังนั่งเฝ้าลูบ | ก้มจีหูบค่อยชมขนหมหยี |
| ยังไม่กลับบ้านพ่อเฝ้ายอดี | ได้สิบปีเขี้ยวพ่อให้หลอดาว |
| ไว้นั่งเล่นเห็นดีเอาคีหีบ | กระโตนบีบช่วงสีแสงวีหาว |
| พออยู่ไปใจรักยักบ่าวๆ | ทนชั่วคราวคอยท่าสิบห้าปี |
| ๏ ยกจอมจักรนคโรถึงโบตัก | เป็นทุกข์หนักจอมใจถึงไหหยี |
| กระโดดโผนโจรปล้ำแม่หำดี | วิ่งหันสีบั้นบุกถูกรุกราน |
| ไปเจ็บไข้ย้ายเด็ดหรือเข็ดแค้น | ยังคีแหนไม่กลับที่บุรีหาน |
| บอกเห็กหลีหนีหัดต้องจัดการ | สืบข่าวสารให้แจ้งทุกแหงดี |
| เจ้าอยู่วังยังเสร็จลงเจ็ดหน | อย่าจอดลค่อยระวังเฝ้าหังหนี |
| ตามรูปหล่อฉอดุดพระบุตรี | สั่งเห็กหลีเมียรักบ่ายพักตร์มา |
| อยู่ข้างหลังนั่งคอยคิดถอยหมอน | ความเดือดร้อนเกิดมีสีๆหา |
| นอนยีหัวชั่วคราวเฝ้ารอดา | อยู่ๆมาสูญเปล่าแล้วเหารี |
| ทั้งสมบัติเงินทองดองเจ้าขอ | ได้ไม่พอลูกสาวหาวยังสี |
| อีกสิ่งหนึ่งมีหลานเกิดหานบี | หองพีๆเสียหายไม่ได้เรา |
| ทั้งเงินทองของมีปีบนหิ้ง | ให้ลูกหญิงทั้งนี้เรากีเหา |
| คิดผีหาฆ่ามันจะบรรเทา | เหลือแต่เราอยู่กินแทนหิ้นปลี |
| ริษยาฆ่าตีให้หมีหด | กลืนสะกดนิ่งในรอไหหยี |
| ขยีหับดับเกียงทำเหียงบี | เรื่องพอดีใดหยอลาพ่อมา |
| ชวนลูกสาวหาวคีเดินคลีไห | เด็กพอใหญ่สิบสี่เข้าปีหา |
| ออกตรีเหียมเตรียมพ่อพารอดา | พีแต่หาสองแผ่นแหนบีๆ |
| พร้อมทั้งเมียลูกพ่อเดินยอดัก | บุกรีหักรักแบกป่าแหกหลี |
| หนามบีหาดตาดแขดเข้าแหดตี | โลหิตฉีนีไหชวนใดหอ |
| ใกล้ถึงเมืองห้างชีหนีๆเห็ด | ย่างตามเท็จชมชี้บอกหนีหอ |
| หยุดสักทีหนีเหียนเดียนตามวอ | ข้ามดอนตอปอดิดเจอะบิดา |
| ยืนสังเกตเนตรยลลงบนเค็ด | น้ำตาเล็ดไหลรี่ดังฉีหา |
| เจ้าหนีเห็ดไปใยพาใครมา | ดูหน้าตาผึ่งผายเหมือนหายควี |
| นี่คือลูกนี่ผัวแล้วหัวร่อ | ดอกผึ่งถอได้ฉันคราวหันสี |
| เมื่อปีเหิดเกิดนานรูหานบี | ชื่อหาวคีสวนเด็ดไม่เค็ดใย |
| ยืนถามพ่อรอดูใครอยู่วัง | ทิ้งคลีหังหมีหอยของน้อยใหญ่ |
| เจ้าอย่าทุกข์ดุกลอเป็นยอใด | อย่าตกใจเวียงวังหังพ่อยี |
| พ่อเพิ่งมีเมียใหม่ใยไม่เหว็ด | ย้ายจนเข็ดรุ่งเผ็กชื่อเห็กหลี |
| ให้มารับหลานสาวแม่หาวคี | พร้อมไหหยีลูกสาวให้เข้าไป |
| ทั้งลูกเขยคนนี้ไปยีเห็ด | ปรึกษาเสร็จเห็นดีข้างนีไห |
| ค่อยหันหลังดังสอชวนปอใด | ประเดี๋ยวใจผีหึงมาถึงวัง |
| เห็นแม่เลี้ยงเหียงบีนั่งกีเหา | เธอกอเดาพูดดีแล้วอีหัง |
| พี่คิดถึงหึงมีอยู่ที่วัง | กลัวร้อยชั่งดิ้นรนเรื่องดลยอ |
| พอมาถึงไหหยีลูกสีหาว | ไหว้แม่เฒ่าเข้าไปพร้อมใดหยอ |
| เคารพสามถามไถ่ใดลูกคอ | นิยมยอชมเชยคลำเหยลี |
| เต่ากับแรดของนี้ผูกจี้ห้อย | พลีกับหอยทองแท่นค่าแหนสี |
| ธำรงน้อยก้อยใส่เท่าไหกี | ให้แหงดีเป็นหลานที่ผ่านมา |
| เหือกติดปลีฉีหีกอีกลูกเขย | ไม่วางเฉยของมีบันดีหา |
| เรื่องเงินทองของพ่อไม่สอดา | เครื่องเสื้อผ้าแพรพรรณหันคีๆ |
| เมื่อลูกชอบมอบให้ถ้าย้ายเด็ด | หมีทุกเห็ดแก่เฒ่าหาวสีๆ |
| เข้าดับบ้านดับช่องห้องดีๆ | ให้พวกนี้พีหักกันสักคราว |
| ผ้าที่นอนหมอนมีนีเหมือนหวน | พ่วยนวลๆจัดให้มีแก่หนีหาว |
| พอค่ำดีหมีหินไม่สิ้นคราว | น้ำค้างพราวลมโชยดอกโหยรี |
| เกษรร่วงหวงกลีลงยี่หุบ | ซอตามดุบหลั่งในน้ำไหสี |
| ท้าวชวนเมียเคลียคลอพาหอดี | หามเท่าชีเข้าพักเถิดรักเรา |
| เข้าสู่ที่คลีไหถอนใจหือ | เอื้อมจับมือสามีให้กีเหา |
| หันมันคียีขาทำตาเพรา | พระง่วงเหงาทีหับระงับเลย |
| พอแสงทองส่องดีสีเหงาๆ | เสียงไก่เขาขันถี่ว่าสีเหย |
| สดุ้งดีลีเหียปลุกเมียเลย | พระกรเชยสีหันไม่ผันแล |
| ทำหน้าสิ้วนิ้วชี้เอาสีไห | หลับกระไรป่านฉะนี้ไม่ปลีแห |
| สดุ้งตื่นขืนไอไหวตัวแปร | นอนคิดแต่ลบล้างให้ห้างรี |
| เอาบุตรีถีหวงคิดลวงหลอก | จับบีหอกลอยแพกระแสศรี |
| ท้าวโบตักเป็นผัวกับหัวกลี | พูดกันที่ห้องหับประดับลอ |
| มาอยู่นานบ้านมีตั้งสี่ห้อง | ได้แต่ของโน้นนี้กับหนีหอ |
| เครื่องผ้าผ่อนช้อนขันหัวดันกอ | เด็ดค่อยยอกลีหับลากลับเมือง |
| ว่ากะไรไหนพูดทำบูดรัก | อย่าหมองพักตร์โสกีชำลีเหือง |
| พี่ไม่ห้ามยามเพล็ดไม่เข็ดเคือง | การกลับเมืองเยี่ยมทาษพวกหาดยี |
| จะขอหลานผ่านทางป่ายางเกว็ด | ยามเสด็จเป็นเพื่อนข้ามเหือนถี |
| พาก็พาอย่าละเมิดให้เหิดปี | ไหไม่หยีเที่ยวระเห็ดเค็ดจะยน |
| เรียกหาวคีมีหน้านั่งถ้าคร่าว | ฟังพ่อเฒ่าเรียกถี่เหมือนยีหน |
| นั่งก้มพักตร์ตักบายกลายยุบล | เห็นขอยหมนค่อยแจ้งรูแหงดี |
| บอกแม่พ่อยอดกเดือนหกกลับ | ขยีหับลาเสร็จออกเห็ดหนี |
| ป่ารีห้างทางรกเดินหกฟี | ถึงนทีลีเหทะเลวน |
| แล้วคาดแพยาวรีไม้สีหาม | เชือกผูกข้ามฉีกฝอยย่านขอยหมน |
| สาวไม่นีในหึกรู้สึกตน | ว่ากอดลแม่เฒ่าของหาวคี |
| ใช้ให้ลงไปรอถอกับดอก | ถีบแพออกปล้ำกันรูหันสี |
| พอฉาบฉายใกล้ลึกหึกบีๆ | เห็นพอดีต้องม้วยเรื่องหวยคัว |
| กระโดดน้ำหามพลีนทีหอน | หยุดพักร้อนริมฝั่งนั่งหวีหัว |
| กับไปเยี่ยมผัวรักไม่กลักบัว | แจ้งดีชั่วเรื่องราวของหาวคี |
| ๏ จับถึงสาวหาวสีนั่งปีหิด | ยามสถิตย์ลอยแพแหเป็นหมี |
| ไม่รู้เลยว่าเขาทำใจหำดี | หองยังพีตกอับมาคับปาง |
| ต้องน้ำเชี่ยวเตียวแสดแสงแดดส่อง | นั่งมีหองโศกีไม่สีหาง |
| เกิดธุลีทีแหกแพแตกต่าง | ล่มลงกลางสมิหุดเกาะหยุดมา |
| ฝูงมัจฉาพาฉีนึกสีแหบ | เข้าว่ายแอบหาปลีเที่ยวพีหา |
| ผลบรรดาลหานบีมีชะตา | เทวอดาสีหงษ์ไม่ปลงชนม์ |
| ๏ จะจอดับจับข้อเทวอเดช | ปรารภเหตุสว่างสีห่างสีหน |
| วิชะยันหันเห็กจอเด็กจอดล | พิมานบนสีหำไม่เห็นดำเห็นดี |
| สถิตย์แท่นนพรัตน์เวียนหัตถ์เวียนหัว | สดุ้งตัวปีหามหันสามหันสี |
| นั่งกอดมลมพังพอดังพอดี | หรือไหคีแตกรานลักบานลักบน |
| หรือใครบวชสวดยัดนอควัดนอกเว็จ | ยังไม่เสร็จหลับไหลบีไหบีหน |
| แสนลำบากอยากจะรู้ขอดูขอดล | โลกสากลสีหาบลักบาปลักบาม |
| สร้างปาณาหาผิดตีหิดตีหอย | บาปเล็กน้อยมีทั่วไหลขั้วไหลขาม |
| ไม่เบาถ้อยน้อยเล็กหลอเด็กหลอดาม | ลงมองตามบูรทิศเสียงปอดิดปอดัง |
| หรือในโลกภิภพพีหบพีหัก | พอถอดหลักมองดูทั่วรีหูรีหัง (รัว) |
| เห็นเด็กน้อยลอยคอไม่ยอดัง | เปลือกหนีหังเขียวเหน็จเหมือนเห็ดยี |
| ถึงคีหันวันครึ่งไม่ถึงตาย | นอนปีหายน้ำเชี่ยวรูเหียวขี |
| นั่งดีหูรู้กาลหลานหิ้นปลี | ลูกไหหยีโบตักดักเต็มตอ |
| อีเห็กหลีแม่เฒ่าไม่เย้าเข็ด | มันฆ่าเสร็จภายหลังหวังดีหอ |
| คนใจบาปหาบสีไม่ดียอ | เอาดกชอเสียให้ตายอย่างไว้ปราณ |
| กูต้องลงไปช่วยหวยยัวสี | ใหผึ่งหยีวีหงน่าสงสาร |
| หยิบก้อนดินเข้าทาก่อเทวอดาน | ปฏิหารคลี่หิงแล้วทิ้งโยน |
| ลงขวางหน้าพอดีไม่กลีไห | ทิ้งลงไปเสียงถนัดชื่อเกาะถัดเกาะโถน |
| ให้ล่ำเล็กเด็กหล่อเข้าจอโดน | ละลอกโตนยีแหงเข้าแขวงบัง |
| แล้ววีหับกลับที่วิชีไห | สำรวมใจอินทรีย์ไม่หวีหัง |
| เดียวจีหึงถึงหาดคลื่นสาดดัง | ขึ้นกระทั่งเกาะถิ่นฟักหินกี |
| กำลังหิวลีวลอยลูกขอยหมอง | เห็นสุกพองเอื้อมปลิดจุกหิดหนี |
| ล้วนผลาหากินเก็บหินจี | หอยทะยีกลีเหือเนื้อข้าวปลา |
| บริโภคโหกชีไม่ขีหาด | เหมือนปีศาจจีห้าวเฝ้ารักษา |
| อยู่เกาะถิ่นกินหลับสับปอดาห์ | เรือไหนมาถีหามจะข้ามไป |
| ๏ ยกเห็กหลีหยีหับคิดกลับหลัง | พอถึงวังกรุงศรีบุรีไห |
| เห็นโบตักถักบอกกำขอกไท | เข้าพิไรกอดองค์ให้ดงลอ |
| ว่าหาวคีเจ้าหลานสาวข้ามหารหมี | ห้วยยาวรีน้ำเชี่ยวหัวเดียวขอ |
| แพก็แหกแตกพราวเป็นดาวยอ | ลงลอยคอว่ายดำรูหำดี |
| ถูกน้ำเชี่ยวเหียวหนีไม่สีเหือก | ฉันกลิ้งเกลือกสุดแรงจนแหงหวี |
| หาไม่พบหลบหน้าพาหามี | พระเดชพี่มองเห็นเด็นหรือออ |
| ท้าวยีเหงื่อเหลือเมียมาเสียหลาน | นั่งต่อด่านทำฤทธิ์หัวดิดฝอ |
| บอกหิ้นปลีลูกเขยพาเดยลอ | เด็กไม่ชอตามกันพาหันดี |
| เดินริมฝั่งหังยีไม่หมีเห็น | จำปอเด็นตามเฝ้าหาวลูกสี |
| ถ้าสีหวนจวนศพเอาหบกี | พร้อมไหหยีโบตักเที่ยวดักรอ |
| ถึงเวลาสายันห์หันดังหวี | ชวนเห็กหลีกลับไปเถอะใดหยอ |
| ไม่พีหบหลบกันดันทุกออ | ดังกลับรอฟังข่าวอยู่อ่าวใด |
| พอเย็นย่ำค่ำดีจะคลีหำ | ชวนงามขำเห็กหลีเข้าสีไห |
คำผวนบอกรัก คำผวนเสี่ยว คำผวนจีบสาว/จีบหนุ่ม
คำผวนกวนๆ คำผวนเสี่ยวๆ มุกคำผวน คำผวนบอกรัก คำผวนจีบสาว/จีบหนุ่ม (พร้อมเฉลย/แปล)
คำผวนไม่ติดเรท คำผวนน่ารัก น่าหยิก คำผวนใสๆ วิ้งๆ หน้าแดง ใจฟู
เบอร์ว่ารักแถบ > แบบว่ารักเธอ
เออรักแถบ > แอบรักเธอ
เทาเป็นของเรอ > เธอเป็นของเรา
เมาเป็นแฟนรา > มาเป็นแฟนเรา
เมาที่รอง > มองที่เรา
ฮักคนบอกหรา > หาคนบอกรัก
คังถึงจิ๊ด > คิดถึงจัง
คันถึงเธอทุกวิด > คิดถึงเธอทุกวัน
เรอแต่ทัก > รักแต่เธอ
เรอหัวใจจากทอ > รอหัวใจจากเธอ
เลยจุงบั๊ก > รักจุงเบย
ปุ๊บน่าจาก > ปากน่าจุ๊บ
นาร่าเป็นบั๊ก > น่ารักเป็นบ้า
รันไม่เว้นวรรค > รักไม่เว้นวัน
ผักมั๊ยที่จะริด > ผิดมั๊ยที่จะรัก
ผักมั๊ยถ้าจะริด > ผิดมั๊ยถ้าจะรัก
ไตหาหัวจาม > ตามหาหัวใจ
ไขเบอได้ม้อ > ขอเบอร์ได้มั๊ย
ผีรักเราซะเธอ > เผลอรักเราสักที
ปอดเธอมาตะลื้ม > ปลื้มเธอมาตลอด
ไขเป็นแฟนได้หมอ > ขอเป็นแฟนได้ไหม
รบคือการค้นพัก > รักคือการค้นพบ
จาเรียกไห > ใจเรียกหา
เจอนี้มีแต่ไท > ใจนี้มีแต่เธอ
เจอละไม > ใจละเมอ
เจออยู่ที่ไทย > ใจอยู่ที่เธอ
เจอมีแต่ไทย > ใจมีแต่เธอ
เจอนี้มีแต่ไทย > ใจนี้มีแต่เธอ
เจอทักแล้วเผลอเรอ > เจอเธอแล้วเผลอรัก
ชู้แต่เธอไม่รอบ > ชอบแต่เธอไม่รู้
ใครของจน > คนของใจ
ไหล่โดนจอ > หล่อโดนใจ
ไลน์จนตั๊ก > รักจน
ไลน์เธอไปจนตั๊ก > รักเธอไปจนตาย
ไลค์แอทเฟิสเซิฟ > เลิฟแอทเฟิสไซท์ (รักแรกพบ – love at first sight)
เว้นวรรคให้เธอไลค์ > เว้นไว้ให้เธอรัก
ลายูเนิ้ฟ > เลิฟยูน้า
รันทุกเวิบ > เลิฟทุกวัน
รันไม่เว้นวรรค > รักไม่เว้นวัน
คิกเป็นก๋อ > ขอเป็นกิ๊ก
เลย์ออลเดิฟ > เลิฟออลเดย์ (Love all day – รักทุกวัน)
ไหคนรู้จา > หาคนรู้ใจ
คะถึงนิด > คิดถึงนะ
เชี่ยนะนอบ > ชอบนะเนี่ย
ไฟเราแงน > แฟนเราไง
ไทยไม่มีเจอ > เธอไม่มีใจ
ถึงเซอร์ก็รักเถี่ยว > ถึงเสี่ยวก็รักเธอ
เป็นไข้ที่ชล, อยากเป็นไข้ที่ชล, ขอเป็นไข้ที่ชล
ไข้นี้มีแต่ฮน > คนนี้มีแต่ให้
ไร้กันมัก > รักกันมั๊ย
ไปไม่ตรงกับจาก > ปากไม่ตรงกับใจ
ไหล่โดนจอ > หล่อโดนใจ
เห่อใยทวง > ห่วงใยเธอ
แขนเป็นฟอ > ขอเป็นแฟน
ขาให้เธอเมตตอ > ขอให้เธอเมตตา
แรงไม่เปลี่ยนปลั๊ก > รักไม่เปลี่ยนแปลง
เรียนเธอไม่ปลั๊ก > รักเธอไม่เปลี่ยน
ล้าเธอนัก > รักเธอน้า
ชู้แต่เธอไม่รอบ > ชอบแต่เธอไม่รู้
ใช้หัวจำ > ช้ำหัวใจ
ใหญ่เป็นคนที่ชาก > อยากเป็นคนที่ใช่
พดในอนาขัว > ผัวในอนาคต
กำไว้ในความทรงเจ็บ > เก็บเอาไว้ในความทรงจำ
เรียวเธอคนดัก > รักคนเดียว
รถไม่มีวันหมัก > รักไม่มีวันหมด
แยนควงขาก > อยากควงแขน
เหี้ยนะหน่วง > ห่วงนะเนี่ย
กินไก่ให้หมดจาน เพราะไก่ที่หมดจาน ดีกว่าการที่หมดใจ
มารันดูแก > มาแลดูกัน/มาดูแลกัน
อยากให้เธอเมา เมาที่รอง > มองที่เรา
* คำผวนเป็นการสลับเสียง มีการพ้องเสียง บางครั้งจึงสะกดไม่ตรงกันทั้งก่อนผวนและหลังผวน