| ๏ นครยังมีเท่าผีแห่น |
กว้างยาวแสนหนึ่งคืบสืบยศถา |
| เมืองห้างกวีรี๋ฮับระยับตา |
พันหญ้าคาปูรากเป็นฉากบัง |
| สูงพอดีหยีหิบพอหยิบติด |
ทองอังกฤษสลับสีด้วยหนีหัง |
| กำแพงมีรีหายไว้ขอดัง |
เจ้าจอมวังพระราโชท้าวโคตวย |
| มีเมียรักพักตร์ฉวีดีทุกแห่ง |
นั่งแถลงชมเชยเคยฉีหวย |
| เจ้าคีแหมรูปโอเมียโคตวย |
ท้าวหวังรวยกอดินอยู่กินกัน |
| มีลูกชาวไว้ใยชื่อใดหย่อ |
เด็กไม่ลอเกิดไว้ให้คีหัน |
| นอนเป็นทุกข์ดุกลองยิ่งคอดัน |
ให้ลูกนั้นหาคู่เป็นหูรี |
| ต้องไปขอลูกสาวท้าวโบตัก |
มันตั้งหลักอยู่ไกลชื่อไห่หยี |
| เป็นลูกเชื้อเนื้อนิลนางหิ้นปลี๋ |
เมืองห้างชีปกครองทั้งสองคน |
|
|
| ๏ หยิบกระดาษดินสอมาจอดับ |
เขียนแล้วพับอ่านดีครบสี่หน |
| ให้เสนีมีหือถือนิพนธ์ |
เด็กหนึ่งคนก้มพักตร์มาดักรอ |
| จึงตรัสใช้เสนีให้คลีหาน |
สูรีบผ่านบ่ายพักตร์เถอะดักยอ |
| ผมเป็นโรคเหน็ดเหนื่อยหัวเดือยปลอ |
รักษาพอมาคลายกินหายควี |
| แต่นายใช้จำกัดดัดไม่ขอ |
ถึงเด็กลอก็ต้องไปถึงไหหยี |
| รับสาโรโคตวยพวยทันที |
จากบุรีเร็วพลันดันไม่รอ |
| เข้าป่าแกแลทั่วกลัวผีเห็น |
เดินเย็นๆตัดตรงเข้าดงหลอ |
| พบสระศรีบัวชุกดุกขึ้นออ |
เด็ดสองลอดมกลิ่นหอมหินดี |
| ชะนีหงส์ลงดินลงกินน้ำ |
เดินมุ่งตามเห็นรอยหอยกับหมี |
| พบเบื้องอ่างถางใหญ่ไหของคี |
ใครมาตีแตกสะเก็ดเหมือนเด็ดยอ |
| เที่ยวจรดลยนเค็ดไม่เสร็จเรื่อง |
ใกล้ถึงเมืองหิวจี้ไม่มีหอ |
| อดข้าวน้ำสามวันดันทั้งวอ |
บอบเสียพอตัวกูเรื่องหูรี |
| พบดอกตอกอดำจำต้องเด็ด |
ยีให้เหม็ดเกลี้ยงวาวเหมือนหาวสี |
| บรรลุถึงเขตทางเมืองห้างชี |
เจ้าธานีหัวด่างเป็นสางคลอ |
| กำแพงก่อต่อด้านทหารเฝ้า |
เสียงคนฉาวเข้าไปถึงไดหลอ |
| พวกเสนาเซ็กเซ็กเด็กมารอ |
มายืนออถามดูแล้วหูดี |
| เราจากไกลไฉแข็งเก่งนักหนา |
ถือสาราจะเข้าไปให้ไหหยี |
| ท้าวโบตักจอมวังยังพอดี |
เจ้าหิ้นปลีคีหันหรือฉันใด |
| นายข้อดีว่าอยู่เปิดตูแอด |
ตาดเกือบแขดเสียงเบียดเรียดไม่ไหว |
| นายดักหยอรายงานแล้วผ่านไป |
เห็นข้อไรนั่งกันกับภรรยา |
| ค่อยคอด้อมน้อมกายถวายสาส์น |
คลีถึงหานวันนี้ดีเข้าหา |
| เนตรยลเค็ดเสร็จสรรพรับสารา |
ในวาจาโคตวยรักด้วยกัน |
| ได้จากเมืองห้างกวีเจ้าคีแหม |
มาพูดแย้มบุตรีไปดีหัน |
| ให้ใดหยอขอดูเป็นคู่กัน |
โบตักนั้นหิ้นปลีพลอยดีใจ |
| เรียกลูกสาวขาวเด็ดเหมือนเห็ดยาง |
พิศพางค์รัศมีราศีไห |
| ผู้ใดยลทุกเค็ดมีเม็ดใน |
พอเติบใหญ่เป็นทุกข์เพราะหุกลี |
| ได้ฟังพ่อถอดอกเดินออกหา |
นั่งวันทาลกลกน้ำหกสี |
| เรียกลูกมาเป็นไฉนเรื่องไหคี |
ให้ลูกนี้เข้าใจเพราะใดคอ |
| เจ้าฟังพ่อยอดกจะยกเรื่อง |
อย่าคอเดืองเล่าไปเรื่องใดหยอ |
| พ่อจะยกหกเท็จเรื่องเด็ดยอ |
เด็กไม่ลอข้ามแดนมุ่งแม่นมา |
| ท้าวโคตวยเป็นพ่อมาขอเด็ก |
ถึงตัวเล็กก็พอดีไม่สีหา |
| นี่ตัวพ่อคอดันลั่นวาจา |
ตัวเจ้าอย่าขอดัดได้นัดงาน |
| สุดแต่พ่อคลอดำทำไฉน |
กีจิ้มใหกับข้าวของคาวหวาน |
| หนึ่งตักข้าวคลีหุกคลุกน้ำตาล |
สำหรับงานเลี้ยงคนทุกดนคอ |
| แล้วหูหมีฉีหีกฉีกให้เล็ก |
ไว้จอเด็กพอดีมีทุกหอ |
| หอยกับหมียีหำยำให้พอ |
ดาวให้ยอไข่เป็ดเด็ดให้ยำ |
| ลูกมะกอกดอกตอขอให้ดูด |
ฉีเข้าหูดเส้นหมี่เอาสีหำ |
| แกงตังหุนพรีขี้หิกใส่หยิกตำ |
ส้มกอดำเชือดตอยใส่หอยจี |
| ควายหนึ่งขาหาหมีใส่ดีหม |
กวนขนมยาเหม็ดเห็ดฉูฉี |
| ต้องฆ่าไก่มัสการหานเจ้างี |
ดูเดือนปีถึงวันดันคอยรอ |
| ขึ้นสิบสี่ปีเหิดเปิดโอกาส |
จำอย่าพลาดแน่ประจักษ์นะดักหยอ |
| รีบไปบอกโคตวยเตรียมหวยคอ |
เราดักรอทำงานการวิวาห์ |
| นายดักหยอขอลาคีหากลับ |
น้อมคำนับทันทีขอบีหา |
| รีบอย่าเหม็งเด็งฉอไม่รอดา |
หนึ่งพริบตาถึงวังดังเข้าวอ |
| เห็นคีแหมแย้มยั่วกับผัวรัก |
นั่งเชยพักตร์นิ่มนุชแม่ดุจหลอ |
| เสนาเฝ้าเล่าเสร็จเรื่องเด็ดยอ |
นางชอบพอหันไหเข้าใยดี |
| ว่าแต่งงานสิบสี่ต่อปีเหิด |
ลูกที่เกิดพาไปให้ไหหยี |
| การตกเรารู้สิ้นเรื่องหิ้นปลี |
ถึงวันดียกพลทุกดนคอ |
| พร้อมเจ้าบ่าวแม่พ่อที่ขอดัก |
ให้ชวนชักกันไปกับใดหยอ |
| เตรียมยกพลเจ้าบ่าวดาวยอๆ |
เลี้ยงให้พอบ่าวสาวหาวเหม็นคี |
| อยู่ในเขตเดือนนี้ยังปีหิด |
เรื่องที่คิดไว้พลางไม่ห่างถี |
| ขอแบ่งรักพักรอการหอดี |
ยกโจรีต่อดั้งคิดหวังรวย |
|
|
| ๏ จะกล่าวข้อจอโดนเที่ยวโผนผก |
ขอกล่าวยกถอดอกกับคอกถวย |
| ทั้งสอดองสองนายไม่ไข้ป่วย |
หวังแต่รวยเที่ยวปล้นทุกหนคี |
| พร้อมทั้งคู่อยู่ใต้ไม้หยีหำ |
พอเย็นค่ำกินเหล้าแกล้มหาวสี |
| หยิบน้ำพริกมาตั้งนั่งจอดี |
พอเมาจี้ขอแดงแถลงกัน |
| ว่าคืนนี้จีหีบจีบสักบ้าน |
ทั่ววิหารบ้านมีแถวคีหัน |
| เมื่อกินแล้วอย่ารอนั่งคอดัน |
เสกแป้งยันต์เป่าลงให้ดงคอ |
| แขวนทิศหมอนสำคัญลงยันต์เก็ด |
ผ้าชีเห็ดอย่างดีใส่ผีหอ |
| หยิบปืนพกนกสับใส่ดับคอ |
พอดักยอคนที่จากที่มา |
| พอถึงเมืองโบตักแล้วพักหยุด |
เข้าจีหุดไฟส่องทุกห้องหา |
| ยืนกินว่านดานวอเอาทอดา |
พอขึ้นตาตัวแดงรู้แหงดี |
| เป่าอาคมลมฉีเหมือนผีหูด |
ลูกหลักฉูดถูกหาของทาสี |
| น่านอนแอบชั่วคราวหาวเหม็นคี |
เห็นแต่คลีติดไหเข้าในวัง |
| ถึงโบตักอัปรีย์นอนทีหับ |
กำลังหลับนิ้วชี้นอนหยี่หัง |
| เก็บขอยหมนจนพอยอดังๆ |
เจ้าจอมวังฟอดื้นค่อยลืนตา |
| เสียงปืนลั่นทันทีนอนพีหิง |
กลีบนหิ้งพอดีมือควี้หา |
| ลุกตะลึงหึงหมีเรียกธิดา |
พวกโจราเข้าวังดังเอาคลอ |
| เข้าบังคับจับตัวหัวกับผี |
เอาหีบคีไม่หลุดดุดเกือบหลอ |
| เก็บของใหม่ไหหมีทุบตีต่อ |
ใดไม่ปอยอมตายกลัวหายตี |
| แม่หนีเห็บเจ็บจี้ยิ่งคีหัน |
โกรธตัวสั่นตบหังเข้าดังผี |
| ท้าวแค้นในไลเข็ดเอาเห็ดยี |
เข้าราวีรอดั่งประทังกัน |
| ฟอกับดาดหวาดหวั่นหันดังสี |
ถูกหูหมีร้องฉาวเข้ากี้หัน |
| ถ้าไม่ตายย้ายเด็ดให้เหม็ดยัน |
กระโดดฟันดาบกินถูกหิ้นปลี |
| ร้องอึงมี่สีเหียวปลายเตียวแขด |
ถึงเต็กแหลดอยู่ไม่ติดโลหิตฉี |
| เมียม้วยดิ้นสิ้นใจพึ่งไหคี |
ป่าของพีขึ้นรักต้องปักคอ |
| ฝ่ายลูกสาวไหหยีหนีเถอะพ่อ |
หยุดดักรอโจรีจะขี่หอ |
| สู้ไม่ไหวพ่อก็เหนื่อยเพราะเดือยปอ |
ดวนก็นอชะแรลงแก่งอม |
| พลางร้องใช้ไหหยีรีบหนีหัน |
แม่เจ้านั้นเป็นผีผู้จีหอม |
| ยังคงแต่ตัวพ่อเป็นจอดอม |
สู้อดออมจอดลไปจนตาย |
| กำลังรุมดุมสอเข้าทอดับ |
จะจีหับไหหยีวิ่งหนีหาย |
| พาหิ้งวี่ตีหัวความกลัวตาย |
ไปแอบกายบังตอใต้ยอดิน |
| พวกโจรีตีหามออกตามสาว |
พอลมว่าวพัดฉีได้กลีหิ้น |
| พบแต่รอยขอยหมนหล่นกลางดิน |
ยิ่งหมีหินแถวทางสาบหางนี |
| พบสักทีคีหันได้ยันเก็ด |
จะยีเท็จวิ่งสูญพาหูนสี |
| เที่ยวยีแหงแดงขอเดินยอดี |
จับไหหยีฟังข่าวใต้ดาวยอ |
| พ่อเป็นตายไม่รู้เพราะหูกี |
ยังเห็ดยีก็ไม่เก่งเด็งจะฉอ |
| ครั้นกลีหับกลับบ้านดานแทงวอ |
จากใต้ยอวีหายพากายมา |
| เป็นกุศลหนคีตามทีหัน |
กระทั่งทันโยคีฤๅษีหา |
| เห็นกุฏีปลูกล่อศาลอดา |
ค่อยพีหารีหูไหว้มูนิน |
|
|
| ๏ จะยกข้อโยคีฤๅษีแหม |
อยู่ที่แคมกุฏีนั่งกีหิน |
| เป็นอาชีพชอบพอไม่กอดิน |
รักษาศิลเข้าฌาณรังขารใย |
| เห็นสีกานารีนั่งมีหอง |
เจ้าตาร้องที่นี่ใครตีไห |
| เห็นหาวสีหลีหามพ่อถามไต่ |
มุ่งตาใสลีแหมาแต่ตัว |
| พ่อแม่ยายย้ายเข็ดไม่เสร็จเรื่อง |
เพราะรีเหื้องจากผีคิดหนีหัว |
| อยู่ไม่ได้รูปหล่อหลบหอดัว |
เลยปลีกตัวพีหามาถึงตี |
| ฟังโยคียีแหมพูดแย้มหน่อย |
มีน้ำหอยนีไหตกไหลฉี |
| เอามือยีคลีห้าวหามเท่าชี |
เล่ามุนีฟีหังอย่ากังวล |
| ท้าวโบตักเป็นพ่อหล่อกว่าเด็ก |
ชื่อไม่เล็กมั่งมีไม่จีหน |
| ฉันไหหยีชอบพอทุกคอดน |
เพื่อนทุกคนเห็นทักมาดักยอ |
| น้ำลีเหือดเลือดแท้แม่หิ้นปลี |
พวกโจรีฆ่าฟันนอนดันสอ |
| แม่ถูกฆ่าพ่อถูกตีเอาดียอ |
ดังในคลอกวาดเก็บน่าเจ็บใจ |
| ลูกขอพักที่นี้พอฝีหาก |
ทนอดอยากสักทีตามจีไห |
| พ่อยินดีพีหาหลังคาใน |
ห้องสีไหต่อดั้งที่บังกาย |
| อยู่ที่วัดหัดวิทย์สอนหิดสี |
คอดีๆหัดเทศน์วิเศษหลาย |
| เรียนคาถมดมคอมีหลอดาย |
พ่อสอนให้ทุกประการถึงหารวี |
| จะเหาะเหินเมฆีวิถีหาง |
ถ้าว่าพลางลอยสูดขึ้นหูดถี |
| เจ้าตาบอกหมายจำนั่งหำดี |
ทำฤทธีเหาะไปพันใดกอ |
| ถ้าสูงนักสักคูนีจะจีหิก |
พอหายพลิกสู้ที่ธรนีหอ |
| ได้ทุกทางไม่ล่งใครด้งจอ |
ถึงดาวยอตีหัวไม่กลัวใคร |
| จนย่ำดึกฝึกหัดยัดข้างเว็ด |
ย้ายจนเข็ดกับฤๅษีนั่งคลีไห |
|
|
| ๏ ขอหยุดบทจดต่อเรื่องขอใด |
กล่าวต่อไปโบตักทรงศักดา |
| เข้ามากอดหิ้นปลีนั่งคลีหำ |
นับว่ากรรมของพี่พระยีหา |
| เคยยอดีรีหูอยู่กันมา |
เจ้าลอดาแล้วน้องให้หมองนวล |
| เมื่อบุญยังดีๆปีกับไห |
ยามไปไหนตัวพี่เคยชีหวน |
| ถูกถอดอกตอกตำยำยียวน |
ไม่ถึงควรถึงตายแม่หายควี |
| ยกภูษีปีหิดแล้วปิดศพ |
ชาติหน้าพบกันเล่าเถิดหาวสี |
| แม้นตายไปข้างหลังยังยอดี |
เก็บหิ้นปลีทำศพพอจบเดือน |
| เธอไว้ทุกข์ดุกลอเป็นบ่อรัก |
เฝ้ารีหักโศกีไม่หมีเหือน |
| ใกล้พอดีวิวาห์เขามาเตือน |
ทอถึงเดือนบุตรโตท้าวโคตวย |
|
|
| ๏ แสดงยอตอตั้งเกิดดังขลอ |
ดุกมันลอเต็มที่เรื่องคีหวย |
| นายใดหยอรอดักรักหวังรวย |
พร้อมโคตวยลูกบ่าวเขาเล่ามา |
| ว่าบังเกิดฉาวเฉินเหินขาวผี |
จับเห็ดยียิงปล้นเข้าค้นหา |
| ยิ่งร้อนหนักดักรอรีบพอดา |
ใช้บุตราใดหยอแขบกอดิน |
| รับข้าวน้ำหามชีฉูฉีเห็ด |
เนื้อใยเก็ดหายควีกีกับหิน |
| แขบไปหาอย่ารอหิ้วหม้อดิน |
ใส่น้ำกินตัดทางเมืองห้างชี |
| รีบครรไลใดหลอคอเกือบหัก |
บุกรีบรักร้อนใจด้วยไหหยี |
| จะแต่งงานยานเว็ดไม่เสร็จที |
เกิดธุลีขอดัดน่าขัดใจ |
| ตัดทุ่งกว้างทางใหม่ป่าไทรโขก |
ต้นขลีโหกหัวหมีไม้พีไห |
| ล้วนหุมยีรีหาพันหญ้าไทร |
น้ำคลอใดไหลคล่ำเป็นลำธาร |
| ลงหวิดตักลักบ้างพอสางร้อน |
ข้ามดีหอนหาวยีลำธีหาร |
| อัศจอขอดันเกิดบันดาล |
รู้เหตุการณ์ว่าวัดไม้ดัดงอ |
| ต้นสีขาวยาวรีขางกีหุด |
ยืนก้มมุดถามไถ่เรื่องใดหลอ |
| ช่างคนไทยหรือเจ็กให้เด็กกอ |
ใดขึ้นปอบนกุฏขอหยุดกัน |
| ได้จากบ้านมาไกลผมใดหยอ |
ถอนใจผรอพอดีฤๅษีหัน |
| นั่งเสกดินสอพองป้องเก็ดยัน |
ถ้าคอดันใส่หายไว้ใช้เอง |
| นี่เจ้ามาเพียงนี้ตามครีไห |
จงปราศรัยกับฤๅษีอย่ากรีเหง |
| เจ้าอย่าหกยกคำทำกรอเดง |
คนกันเองเล่าพ่อได้ยอดี |
| ผมเที่ยวตามคู่หมั้นจนดันสอ |
หญิงที่ขอนี่หรือชื่อไหหยี |
| ถูกโจรปล้นตกใจเอาไหคี |
ผมรีบรี่ข้ามแคว้นถึงแดนลอ |
| เรื่องนารีชีหักพักในกุฏ |
จะยอดุจสีไหคร่าวใดหยอ |
| เรียกพีหามานี่เอาดียอ |
ด้งมันจอนั่งถ้ามาเร็วๆ |
| สาวดุ้งตื่นพอดีฤๅษีแหบ |
ลุกขึ้นแขบทันทีเจ็บอีเหว |
| เอื้อมหยิบหวีสีหางอย่างม้าเร็ว |
แต่งเลวๆพอเสร็จเสด็จยัง |
| ถึงมูนีหวีใหภิปรายถาม |
ใครตีหามมานี่ระวีหัง |
| นี่คู่หมั้นรูปหล่อเขายอดัง |
งานข้างหลังเขาจะแต่งกับแหงดี |
| เป็นคู่รักใดหยอน่าถอดอก |
สาวยิ้มออกหัวฉาวหาวถีๆ |
| เล่าแต่หลังดังฟอจบพอดี |
ตัวผมนี้จะพาคนเอาดลยอ |
| จะแต่งงานต้นปีมารีหับ |
เกล็ดไปยับเมืองใหญ่บ้านใดหยอ |
| พ่ออย่าขัดตัดคำดำติดรอ |
เด็กนั่งคลอหมีเห็นนึกเอ็นดู |
| ไม่หยุดรอพอดีฤๅษีให้ |
พอกราบไหว้มุนีนั่งดีหู |
| สวัสดีตีหามตามคำครู |
วันกินอยู่หอดีอย่ามีภัย |
| ทั้งกกกอปอดีอย่ามีหมอง |
ให้เงินทองเกิดมีทั้งสี่ไห |
| รับเอาพรของพ่อลูกขอใด |
ลุกขึ้นไปเดินตามพาหามตี |
| แล้วบีหอกออกรกยอดกหน่อย |
ชมอึกอ้อยชีหำต้นดำหมี |
| กรูดฝีไหใยเค็ดชมเห็ดชี |
ต้นยอดีเดือยปอลูกกอดิน |
| นนทรีย์ห่มนมหวันต้นจันทร์สัก |
ไม้บ่ารักแหนหยีย่านปีหิน |
| พยอมเค็ดเหม็ดหมันลูกจันทร์อินทร์ |
เต็มแผ่นดินแน่นไปหนัดใดกอ |
| ชมไปพลางย่างเค็ดพบเห็ดงอก |
ถอกับดอกชมเล่นให้เด็นหอ |
| ดอกไม่ดียีเห็ดเด็ดเกือบลอ |
ดอกไม่ปออย่าทุกข์เจ้าหุกลี |
| เห็นไหหยีหนีเหื่อยเดินเมื่อยเหน็ด |
บุกป่าเห็ดดอกขาวเหมือนหาวสี |
| หยุดกันไปใยเป็ดถอนเห็ดยี |
เอาหีบคีพอเสร็จหายเข็ดเลย |
| ระอาเอือนเหมือนไข้ไม้ตีหอก |
มันแทงยอกเจ็บจี้หนามตีเหย |
| โลหิตฉีหวีห่างยกย่างเลย |
สาวไม่เคยหนามตำเข้าหำดี |
| พอถึงวังยังที่ต้องรีหับ |
จะขอจับโคตวยแม่หวยสี |
| เห็นลูกบ่าวดาวยอว่าออดี |
หัตถ์ชูลีไหว้พ่อยอดังๆ |
| ค่อยยกย่องสรรเสริญเกิดเหินหมี |
เมื่อลูกนี้อยู่ไปในวีหัง |
| หอบเงินทองของเสร็จในเว็จยัง |
ของคลีหังวังทองหัวดองทอ |
| พ่อรู้ข่าวฉาวเฉินพาเหินดี |
นางหิ้นปลีแม่เจ้าถูกดาวหลอ |
| ท้าวโบตักย่อยยับดับเกือบพอ |
เดือยพานอยกธงเกือบปลงชนม์ |
| พ่อให้ลูกตามไปรับไหหยี |
พาหับกลีวีหายไม่ไร้ผล |
| ไปแต่งงานบ้านพ่อเขาจอดน |
ไม่มีคนขอดัดจะจัดการ |
| จัดกินเลี้ยงที่นี่วาวีหา |
สุริยาทีเหียมเตรียมของหวาน |
| ถึงปีเหือนเดือนจอพอประมาณ |
มาในงานทุกคนทั่วดนคอ |
| พวกแก่เฒ่าบาวยังนั่งดักล้อม |
พรีทุกห้อมมากมีนั่งอีหอ |
| บ้างชูแว่นจุดเทียนนับเดียนวอ |
เด็กมารอชีเหินเจริญพร |
| ชะยันโตโยเห็ดกันเสร็จสรรพ |
เตรียมห้องหับวันดีนีกับหอน |
| หยุดรอดักลักบ้างวางไว้ก่อน |
จับเป็นตอนต่อไปใดจะคลอ |
|
|
| ๏ พอค่ำดีสีหำดำทั่วจบ |
ไม่หลีหบนอนในกับใดหยอ |
| เกิดฝนตกสกเส็กเด็กไม่ชอ |
เด็จจะยอจีหุกนอนคลุกคลี |
| มือพีหาฟ้าแลบอยู่แปลบปลาบ |
เด็กชีหาบชายฝาหลังคาสี |
| พระพายฉัดพัดพวยหวยติดคี |
หันยังมีนอนทนให้ดลยอ |
| พอเสร็จสรรพหลับดีตอนผีเหย |
เงียบไปเลยเข้มแข้งปลายแด็งฉอ |
| ตำนีหารจารเพิ่มเอาเดิมตอ |
ดังมันยอตีหั้งเรื่องยังมี |
|
|
| ๏ ยกแม่ม่ายร้ายชื่อคนลือดัง |
ยีแต่หังไม่เล็กชื่อเห็กหลี |
| เกิดตัณหากล้าพอไม่มอดี |
ไหขึ้นคลีไม่มีคู่จะอยู่ครอง |
| ผัวฉันตายหายไปชื่อไคหยวย |
เคยอยู่ด้วยหลายปีเฝ้าครีหอง |
| ไม่มีโรคติดต่อดายขอดอง |
พอคนองเข้มขันเกิดหันคี |
| หาไม้แทงแยงเกล็ดวันเจ็ดแบก |
หิบไม้แตกกล้าแข็งแคมแหงหวี |
| ทนไม่ไหวใยเข็ดไม่เม็ดยี |
ขบทุกทีมากคนพอดลยอ |
| ต้องจากที่รีหูเมืองกูเกิด |
พอปีเหิดแล้วอวดดีนั่งยีหอ |
| เคยผลาญมามากมายดายชอๆ |
เด็กไม่ลอเคยตายมาหลายคน |
| แม้นอยู่ไปที่นี่คับคีแหบ |
หาชายแอบสักทีได้ยีหน |
| รีบพีหาระเห็ดให้เค็ดยน |
ตัดถนนที่ห่างยกย่างมา |
| บุกป่ารกหกพีเดินสีแหบ |
ไม้ถอบแถบดีปลีกันชีหา |
| ออกทุ่งกว้างห่างดีมีชะตา |
พบโจรป่ายีหายมาใต้ชวย |
| ฝ่ายโจรังหังยีออกหลีหัก |
มานั่งพักคีโหกเป็นโชคสวย |
| จะได้ชมสมปองสองคอดวย |
ผลอำนวยหามีถึงที่นอน |
| แม่หนูจ๋าให้พี่ขอจีหูบ |
พอเห็นรูปรักจี้แม่หลีหอน |
| ชื่ออะไรถีหามถึงนามกร |
จากนครเมืองแมนเจ้าแดนลอ |
| ฉันล่ำเล็กเห็กหลีจากรีหู |
เป็นเมืองอยู่ไม่เก่งเด็งขี้ฉอ |
| ผัวฉันตายหลายปีดีไม่มอ |
ใครดักยอกลี่หอมจะยอมตัว |
| ได้ฟังคำหำดีไม่หนีหาย |
พี่อยากได้เห็กหลีเป็นผีหัว |
| เจ้าอย่ามีสีหาพี่พาตัว |
ทำกลอดัวละอายมิใช่ดี |
| แม้นไม่รักวันนี้ถูกถีหุ้ง |
มัดให้ยุงกัดคันยืนหันสี |
| เราเคยล้างหลายเด็กเห็กลีๆ |
แหนบีๆใต้เหนือไม่เหลือใคร |
| หากท่านมีกำลังหวังดีให้ |
อันตรายธุลีข้างนีไห |
| ยอมเป็นผีหนีหายไม่หน่ายไป |
สาวหักใจยอมโดนให้โหรจี |
| ยิ่งชอบพอถอดอกกับคอถวย |
อยู่ใต้ซวยนอนแถลงกับแหงหวี |
| พอดุกลอเป็นทุกข์เกิดหุกลี |
ท้องเมฆีลมพัดกระจัดพัง |
| ใบไม้ขูดบูดรักเกือบหักแหก |
เสทือนแยกธรนีทั่ววีหัง |
| อาโปในไหลสอบนหลอดัง |
พวกชาววังยิกโหนเข้าโดนคลี |
| พอรุ่งรางสว่างไสเสียงไกเขา |
กากระเหว่าร้องอยู่ว่าหูหยี |
| โจรทั้งสองสิ้นชีพเพราะหีบคี |
ไม่สิ้นดีรอดมค่อยสมกัน |
|
|
| ๏ จะขอโปรโบตักคอยลักเบีย |
ตั้งแต่เมียเป็นผีชีวีหัน |
| ยิ่งกว่าถูกครีหึนเกิดมึนมัน |
สอแต่ดันค่อยเขยิบขึ้นเติบแรง |
| พอหิ้นปลีหนีหายมาตายเสีย |
แต่แรกเมียไม่มีที่จะกวีแห่ง |
| ไม่มีเมียไม่สุขยอทุกแดง |
จะหุงแกงไม่ได้ผลเหมือนหนคี |
| เกิดกำลังบังอาจต้องตราดปลอก |
แตกขาดออกเกลี้ยงผาวอยากหาวสี |
| วันเจ็ดปลอกไม่พอย่านปอดี |
หาไหคีมาประดับสำหรับครัว |
| ไว้ใส่น้ำแก้ร้อนเป็นบอนรัก |
เย็นขึ้นอักแน่นจี้ยังมีหัว |
| ออกสืบถามยามเพล็ดหวังเม็ดยัว |
ขาดสวนครัวหิงหยีเสียปีเดียว |
| ออกจากที่มีหันเดินคันหัว |
สืบให้ทั่วคีหังนั่งคลีเหียว |
| แม่ม่ายสาวหาวสีมีคนเดียว |
ไม่ข้องเกี่ยวมากมายเสียดายคอ |
|
|
| ๏ สองโมงเช้าเห็กหลีหนีถอดอก |
เก็บศพซอกสองผีใต้ยีหอ |
| ออกห่างผีมีเหินแล้วเดินต่อ |
เจอะดาวยอโบตักเอาหักดี |
| ร้องถีหามถามทักพี่รักหยูด |
พี่สักหูดอย่าหลอกบอกเห็กหลี |
| ท้าวโบตักอักหย่อนพูดอ่อนดี |
ว่าหายตีเป็นม่ายมาหลายเดือน |
| ได้ของอื่นหมื่นแสนในแดนสอ |
ให้ชอบพอใจพี่ไม่หมีเหือน |
| นี่เจ้าดีไม่มอเที่ยวตอเดือน |
ทิ้งบ้านเรือนหาผัวให้หัวตี |
| ฟังคำพูดหูดถีคุณพี่ถาม |
เห็กหลีหามตอบพลันพูดหันสี |
| อยากหาผัวตัวหนุ่มเอาหุมดี |
ฉันยังมีเรี่ยวแรงให้แดงยอ |
| ม่ายต่อม่ายย้ายเด็ดไม่เสร็จเรื่อง |
นั่งปลีเหื้องไม่ให้ไปเอาใดหนอ |
| เราใช่เหรี่ยงเชี่ยงใหม่ใดคนทอ |
ดาวก็ยอกลับหลังหังก็ยี |
| ไม่บัดสีดีหูเป็นคู่เคล้า |
นั่งคลี้หาวกลางทางยกหางถี่ |
| รอกับดวนชวนนางกลับห้างชี |
เป็นเมืองพี่ใหญ่กว้างเหมือนด้างขอ |
| ค่อยชมพลางเดินพลางป่ายางเกว็ด |
ผักชีเห็ดแหนบีคนทีสอ |
| แก่นขรีหาดหนาดเหนียดเดียดเข้าซอ |
ดังถึงวอพานางเข้าปรางค์นอน |
| น้ำห้อยยีสีเหงื่อติดเสื้อปราด |
คลี่หมอนสาดตีหังนั่งวีหอน |
| แม่เห็กหลีหนีเหื่อยลงเมื่อยอ่อน |
ท้าวเอื้อมกรจีหับไม่หลับลง |
| กลีเรื่องหุ้มดุมขาดกระดาษปะ |
ปอกับดะคืนนี้ได้ปีหง |
| พลางยวนยีอีแหบล้มแนบลง |
นอนเล็ดยงกอดรัดยกดัดงอ |
| เหมือนเอายางวางใส่ในกระบอก |
ขบไม่ออกปล้ำกันปลายดันสอ |
| ฝ่ายเห็กหลีไม่เหนื่อยเดือยไม่นอ |
เด็ดค่อยยอหยุดพักไว้สักคราว |
| ถ้าสีแหบแสบตับหลับเสียเถิด |
อย่าปีเหิดแมลงหวี่จะคลี้หาว |
| เห็ดให้มอหอเด็นเป็นคราวๆ |
ต่อเรื่องราวข้างท้ายแม่หายนี |
|
|
| ๏ ยกไหหยีใดหยอนอนคลอดัก |
เฝ้าร่วมรักสมสองหองเป็นหนี |
| จะพาผัวไปไหว้หายแม่ยี |
สิ้นชีวีโจรนั้นเอาดันฟอ |
| ยังแต่พ่อต่อดั้งคิดหวังเหวิด |
กลับบ้านเกิดกลีไหชวนใดหยอ |
| ไหนว่าเจ้าเหื่อยปีเพราะดียอ |
หยุดพักรอลีห้างให้สางคลาย |
| พี่จะหายามีมายีใส่ |
ร้านหมอไทยแหนบีเขามีขาย |
| ถ้าแผลมีหวีหางบีบวางปราย |
อย่าปล่อยไว้แช่ดองให้หองพี |
| ตั้งแต่พี่ยีเห็ดท้องเจ็ดเดือน |
ไม่อีเหือนอย่าไปเลยไหหยี |
| พอประสูติดูดรอสิ้นข้อดี |
ว่าลูกนี้หยีหิงเป็นหญิงชาย |
| ใกล้จะถ้วนดวนกอพอครบสิบ |
กลัวยีหิบยีหังนั่งยีหาย |
| เจ็บหิดหวีสีหาวตอนเช้าบ่าย |
นอนยีหายสีแหบนึกแปลบใจ |
| หมอลีแหแต่หยำประจำบ้าน |
คลีบอกหานว่ามานี่วีๆไห |
| น้องเจ็บจี้หลีเหงื่อเสื้อเปียกใน |
ทนไม่ไหวสีแหบแขบให้มา |
| ฝ่ายเจ้าผัวใดหยอใช้หมอดัด |
ช่วยปีหัดสักทีพอชีหา |
| แพทย์ใกล้ไกลไหคีรีบรี่มา |
เข้าฟีหาคลีหำขยำลอง |
| พอยามดีบีหายเกือบได้การ |
พวกแม่ทานหำดีนั่งมีหอง |
| ลมกำมัดดัดพอเห็นคลอดอง |
น้ำหนีหองตีหามคลอดตามกัน |
| บริสุทธิ์บุตรีแม่คลีหือ |
ตัดสายดือพอดีล้างสีหัน |
| ถ้าหอเด็นเป็นชายได้สอดัน |
ช่วยปล้ำกันป้อนยาน้ำหาที |
| ทาขมิ้นหิ้นหวีสีตามไห |
ปล้ำฟืนไฟให้ผิงพวกหิงหยี |
| นอนปีเหิดเกิดง่ายเหมือนหายควี |
ทำไม่ชี้หนีเห็ดอยู่เจ็ดวัน |
| กอดบุตรีหวีเหียงนอนเคียงข้าง |
เฝ้าลีห้างชีหมให้ดมถัน |
| ได้ห้าปีสีเห็ดเหม็ดนึกยัน |
ตั้งชื่อพลันลูกสาวแม่หาวคี |
| ฝ่ายเจ้าพ่อยอดังนั่งเฝ้าลูบ |
ก้มจีหูบค่อยชมขนหมหยี |
| ยังไม่กลับบ้านพ่อเฝ้ายอดี |
ได้สิบปีเขี้ยวพ่อให้หลอดาว |
| ไว้นั่งเล่นเห็นดีเอาคีหีบ |
กระโตนบีบช่วงสีแสงวีหาว |
| พออยู่ไปใจรักยักบ่าวๆ |
ทนชั่วคราวคอยท่าสิบห้าปี |
|
|
| ๏ ยกจอมจักรนคโรถึงโบตัก |
เป็นทุกข์หนักจอมใจถึงไหหยี |
| กระโดดโผนโจรปล้ำแม่หำดี |
วิ่งหันสีบั้นบุกถูกรุกราน |
| ไปเจ็บไข้ย้ายเด็ดหรือเข็ดแค้น |
ยังคีแหนไม่กลับที่บุรีหาน |
| บอกเห็กหลีหนีหัดต้องจัดการ |
สืบข่าวสารให้แจ้งทุกแหงดี |
| เจ้าอยู่วังยังเสร็จลงเจ็ดหน |
อย่าจอดลค่อยระวังเฝ้าหังหนี |
| ตามรูปหล่อฉอดุดพระบุตรี |
สั่งเห็กหลีเมียรักบ่ายพักตร์มา |
| อยู่ข้างหลังนั่งคอยคิดถอยหมอน |
ความเดือดร้อนเกิดมีสีๆหา |
| นอนยีหัวชั่วคราวเฝ้ารอดา |
อยู่ๆมาสูญเปล่าแล้วเหารี |
| ทั้งสมบัติเงินทองดองเจ้าขอ |
ได้ไม่พอลูกสาวหาวยังสี |
| อีกสิ่งหนึ่งมีหลานเกิดหานบี |
หองพีๆเสียหายไม่ได้เรา |
| ทั้งเงินทองของมีปีบนหิ้ง |
ให้ลูกหญิงทั้งนี้เรากีเหา |
| คิดผีหาฆ่ามันจะบรรเทา |
เหลือแต่เราอยู่กินแทนหิ้นปลี |
| ริษยาฆ่าตีให้หมีหด |
กลืนสะกดนิ่งในรอไหหยี |
| ขยีหับดับเกียงทำเหียงบี |
เรื่องพอดีใดหยอลาพ่อมา |
| ชวนลูกสาวหาวคีเดินคลีไห |
เด็กพอใหญ่สิบสี่เข้าปีหา |
| ออกตรีเหียมเตรียมพ่อพารอดา |
พีแต่หาสองแผ่นแหนบีๆ |
| พร้อมทั้งเมียลูกพ่อเดินยอดัก |
บุกรีหักรักแบกป่าแหกหลี |
| หนามบีหาดตาดแขดเข้าแหดตี |
โลหิตฉีนีไหชวนใดหอ |
| ใกล้ถึงเมืองห้างชีหนีๆเห็ด |
ย่างตามเท็จชมชี้บอกหนีหอ |
| หยุดสักทีหนีเหียนเดียนตามวอ |
ข้ามดอนตอปอดิดเจอะบิดา |
| ยืนสังเกตเนตรยลลงบนเค็ด |
น้ำตาเล็ดไหลรี่ดังฉีหา |
| เจ้าหนีเห็ดไปใยพาใครมา |
ดูหน้าตาผึ่งผายเหมือนหายควี |
| นี่คือลูกนี่ผัวแล้วหัวร่อ |
ดอกผึ่งถอได้ฉันคราวหันสี |
| เมื่อปีเหิดเกิดนานรูหานบี |
ชื่อหาวคีสวนเด็ดไม่เค็ดใย |
| ยืนถามพ่อรอดูใครอยู่วัง |
ทิ้งคลีหังหมีหอยของน้อยใหญ่ |
| เจ้าอย่าทุกข์ดุกลอเป็นยอใด |
อย่าตกใจเวียงวังหังพ่อยี |
| พ่อเพิ่งมีเมียใหม่ใยไม่เหว็ด |
ย้ายจนเข็ดรุ่งเผ็กชื่อเห็กหลี |
| ให้มารับหลานสาวแม่หาวคี |
พร้อมไหหยีลูกสาวให้เข้าไป |
| ทั้งลูกเขยคนนี้ไปยีเห็ด |
ปรึกษาเสร็จเห็นดีข้างนีไห |
| ค่อยหันหลังดังสอชวนปอใด |
ประเดี๋ยวใจผีหึงมาถึงวัง |
| เห็นแม่เลี้ยงเหียงบีนั่งกีเหา |
เธอกอเดาพูดดีแล้วอีหัง |
| พี่คิดถึงหึงมีอยู่ที่วัง |
กลัวร้อยชั่งดิ้นรนเรื่องดลยอ |
| พอมาถึงไหหยีลูกสีหาว |
ไหว้แม่เฒ่าเข้าไปพร้อมใดหยอ |
| เคารพสามถามไถ่ใดลูกคอ |
นิยมยอชมเชยคลำเหยลี |
| เต่ากับแรดของนี้ผูกจี้ห้อย |
พลีกับหอยทองแท่นค่าแหนสี |
| ธำรงน้อยก้อยใส่เท่าไหกี |
ให้แหงดีเป็นหลานที่ผ่านมา |
| เหือกติดปลีฉีหีกอีกลูกเขย |
ไม่วางเฉยของมีบันดีหา |
| เรื่องเงินทองของพ่อไม่สอดา |
เครื่องเสื้อผ้าแพรพรรณหันคีๆ |
| เมื่อลูกชอบมอบให้ถ้าย้ายเด็ด |
หมีทุกเห็ดแก่เฒ่าหาวสีๆ |
| เข้าดับบ้านดับช่องห้องดีๆ |
ให้พวกนี้พีหักกันสักคราว |
| ผ้าที่นอนหมอนมีนีเหมือนหวน |
พ่วยนวลๆจัดให้มีแก่หนีหาว |
| พอค่ำดีหมีหินไม่สิ้นคราว |
น้ำค้างพราวลมโชยดอกโหยรี |
| เกษรร่วงหวงกลีลงยี่หุบ |
ซอตามดุบหลั่งในน้ำไหสี |
| ท้าวชวนเมียเคลียคลอพาหอดี |
หามเท่าชีเข้าพักเถิดรักเรา |
| เข้าสู่ที่คลีไหถอนใจหือ |
เอื้อมจับมือสามีให้กีเหา |
| หันมันคียีขาทำตาเพรา |
พระง่วงเหงาทีหับระงับเลย |
| พอแสงทองส่องดีสีเหงาๆ |
เสียงไก่เขาขันถี่ว่าสีเหย |
| สดุ้งดีลีเหียปลุกเมียเลย |
พระกรเชยสีหันไม่ผันแล |
| ทำหน้าสิ้วนิ้วชี้เอาสีไห |
หลับกระไรป่านฉะนี้ไม่ปลีแห |
| สดุ้งตื่นขืนไอไหวตัวแปร |
นอนคิดแต่ลบล้างให้ห้างรี |
| เอาบุตรีถีหวงคิดลวงหลอก |
จับบีหอกลอยแพกระแสศรี |
| ท้าวโบตักเป็นผัวกับหัวกลี |
พูดกันที่ห้องหับประดับลอ |
| มาอยู่นานบ้านมีตั้งสี่ห้อง |
ได้แต่ของโน้นนี้กับหนีหอ |
| เครื่องผ้าผ่อนช้อนขันหัวดันกอ |
เด็ดค่อยยอกลีหับลากลับเมือง |
| ว่ากะไรไหนพูดทำบูดรัก |
อย่าหมองพักตร์โสกีชำลีเหือง |
| พี่ไม่ห้ามยามเพล็ดไม่เข็ดเคือง |
การกลับเมืองเยี่ยมทาษพวกหาดยี |
| จะขอหลานผ่านทางป่ายางเกว็ด |
ยามเสด็จเป็นเพื่อนข้ามเหือนถี |
| พาก็พาอย่าละเมิดให้เหิดปี |
ไหไม่หยีเที่ยวระเห็ดเค็ดจะยน |
| เรียกหาวคีมีหน้านั่งถ้าคร่าว |
ฟังพ่อเฒ่าเรียกถี่เหมือนยีหน |
| นั่งก้มพักตร์ตักบายกลายยุบล |
เห็นขอยหมนค่อยแจ้งรูแหงดี |
| บอกแม่พ่อยอดกเดือนหกกลับ |
ขยีหับลาเสร็จออกเห็ดหนี |
| ป่ารีห้างทางรกเดินหกฟี |
ถึงนทีลีเหทะเลวน |
| แล้วคาดแพยาวรีไม้สีหาม |
เชือกผูกข้ามฉีกฝอยย่านขอยหมน |
| สาวไม่นีในหึกรู้สึกตน |
ว่ากอดลแม่เฒ่าของหาวคี |
| ใช้ให้ลงไปรอถอกับดอก |
ถีบแพออกปล้ำกันรูหันสี |
| พอฉาบฉายใกล้ลึกหึกบีๆ |
เห็นพอดีต้องม้วยเรื่องหวยคัว |
| กระโดดน้ำหามพลีนทีหอน |
หยุดพักร้อนริมฝั่งนั่งหวีหัว |
| กับไปเยี่ยมผัวรักไม่กลักบัว |
แจ้งดีชั่วเรื่องราวของหาวคี |
|
|
| ๏ จับถึงสาวหาวสีนั่งปีหิด |
ยามสถิตย์ลอยแพแหเป็นหมี |
| ไม่รู้เลยว่าเขาทำใจหำดี |
หองยังพีตกอับมาคับปาง |
| ต้องน้ำเชี่ยวเตียวแสดแสงแดดส่อง |
นั่งมีหองโศกีไม่สีหาง |
| เกิดธุลีทีแหกแพแตกต่าง |
ล่มลงกลางสมิหุดเกาะหยุดมา |
| ฝูงมัจฉาพาฉีนึกสีแหบ |
เข้าว่ายแอบหาปลีเที่ยวพีหา |
| ผลบรรดาลหานบีมีชะตา |
เทวอดาสีหงษ์ไม่ปลงชนม์ |
|
|
| ๏ จะจอดับจับข้อเทวอเดช |
ปรารภเหตุสว่างสีห่างสีหน |
| วิชะยันหันเห็กจอเด็กจอดล |
พิมานบนสีหำไม่เห็นดำเห็นดี |
| สถิตย์แท่นนพรัตน์เวียนหัตถ์เวียนหัว |
สดุ้งตัวปีหามหันสามหันสี |
| นั่งกอดมลมพังพอดังพอดี |
หรือไหคีแตกรานลักบานลักบน |
| หรือใครบวชสวดยัดนอควัดนอกเว็จ |
ยังไม่เสร็จหลับไหลบีไหบีหน |
| แสนลำบากอยากจะรู้ขอดูขอดล |
โลกสากลสีหาบลักบาปลักบาม |
| สร้างปาณาหาผิดตีหิดตีหอย |
บาปเล็กน้อยมีทั่วไหลขั้วไหลขาม |
| ไม่เบาถ้อยน้อยเล็กหลอเด็กหลอดาม |
ลงมองตามบูรทิศเสียงปอดิดปอดัง |
| หรือในโลกภิภพพีหบพีหัก |
พอถอดหลักมองดูทั่วรีหูรีหัง (รัว) |
| เห็นเด็กน้อยลอยคอไม่ยอดัง |
เปลือกหนีหังเขียวเหน็จเหมือนเห็ดยี |
| ถึงคีหันวันครึ่งไม่ถึงตาย |
นอนปีหายน้ำเชี่ยวรูเหียวขี |
| นั่งดีหูรู้กาลหลานหิ้นปลี |
ลูกไหหยีโบตักดักเต็มตอ |
| อีเห็กหลีแม่เฒ่าไม่เย้าเข็ด |
มันฆ่าเสร็จภายหลังหวังดีหอ |
| คนใจบาปหาบสีไม่ดียอ |
เอาดกชอเสียให้ตายอย่างไว้ปราณ |
| กูต้องลงไปช่วยหวยยัวสี |
ใหผึ่งหยีวีหงน่าสงสาร |
| หยิบก้อนดินเข้าทาก่อเทวอดาน |
ปฏิหารคลี่หิงแล้วทิ้งโยน |
| ลงขวางหน้าพอดีไม่กลีไห |
ทิ้งลงไปเสียงถนัดชื่อเกาะถัดเกาะโถน |
| ให้ล่ำเล็กเด็กหล่อเข้าจอโดน |
ละลอกโตนยีแหงเข้าแขวงบัง |
| แล้ววีหับกลับที่วิชีไห |
สำรวมใจอินทรีย์ไม่หวีหัง |
| เดียวจีหึงถึงหาดคลื่นสาดดัง |
ขึ้นกระทั่งเกาะถิ่นฟักหินกี |
| กำลังหิวลีวลอยลูกขอยหมอง |
เห็นสุกพองเอื้อมปลิดจุกหิดหนี |
| ล้วนผลาหากินเก็บหินจี |
หอยทะยีกลีเหือเนื้อข้าวปลา |
| บริโภคโหกชีไม่ขีหาด |
เหมือนปีศาจจีห้าวเฝ้ารักษา |
| อยู่เกาะถิ่นกินหลับสับปอดาห์ |
เรือไหนมาถีหามจะข้ามไป |
|
|
| ๏ ยกเห็กหลีหยีหับคิดกลับหลัง |
พอถึงวังกรุงศรีบุรีไห |
| เห็นโบตักถักบอกกำขอกไท |
เข้าพิไรกอดองค์ให้ดงลอ |
| ว่าหาวคีเจ้าหลานสาวข้ามหารหมี |
ห้วยยาวรีน้ำเชี่ยวหัวเดียวขอ |
| แพก็แหกแตกพราวเป็นดาวยอ |
ลงลอยคอว่ายดำรูหำดี |
| ถูกน้ำเชี่ยวเหียวหนีไม่สีเหือก |
ฉันกลิ้งเกลือกสุดแรงจนแหงหวี |
| หาไม่พบหลบหน้าพาหามี |
พระเดชพี่มองเห็นเด็นหรือออ |
| ท้าวยีเหงื่อเหลือเมียมาเสียหลาน |
นั่งต่อด่านทำฤทธิ์หัวดิดฝอ |
| บอกหิ้นปลีลูกเขยพาเดยลอ |
เด็กไม่ชอตามกันพาหันดี |
| เดินริมฝั่งหังยีไม่หมีเห็น |
จำปอเด็นตามเฝ้าหาวลูกสี |
| ถ้าสีหวนจวนศพเอาหบกี |
พร้อมไหหยีโบตักเที่ยวดักรอ |
| ถึงเวลาสายันห์หันดังหวี |
ชวนเห็กหลีกลับไปเถอะใดหยอ |
| ไม่พีหบหลบกันดันทุกออ |
ดังกลับรอฟังข่าวอยู่อ่าวใด |
| พอเย็นย่ำค่ำดีจะคลีหำ |
ชวนงามขำเห็กหลีเข้าสีไห |